#573 No Influence

'Waarom vertel je me nooit iets?'
Hij zei niets, maar tekende met een stokje in de aarde een reeks tekens waar ik niks van begreep, die ik niet kon lezen, niet herkende en die me niks zeiden.
'Vertrouw erop dat als het tijd is om te weten, dat je weet. Ik hoef je niks te vertellen.'

Ik kende dat antwoord. Ik had geen ander verwacht. Al maanden hoorde ik hetzelfde, nog even en dan zou het een jaar zijn. Als ik überhaupt durfde te vragen wanneer ik mocht beginnen te leren wat hij wist, al was het maar een tiende, keek hij mij kort aan, glimlachte en gaf opdracht om water te halen, afval weg te brengen, de boeken van de kinderen klaar te leggen of de veranda te vegen.

Toen ik al zeker een uur wakker lag en het langzaam licht werd, draaide ik me om op het dunne matje. De hond had blijkbaar gezien dat ik niet zomaar draaide, kroop dichterbij en legde zijn kop op mijn matje, net ver genoeg van mijn gezicht om vooral lief en niet echt vervelend te zijn. Ik kwam overeind, aaide zijn zwarte kop. Samen liepen we zachtjes de deur uit, naar de veranda en toen de paar treden naar beneden. Mijn blote voeten stonden voor de tekens die de meester had gekrast in de aarde. Zijn stokje lag er nog. Ik pakte het op.

Een paar minuten later keek ik naar wat ik had gekrast. Ik begreep niet wat er stond, kon er niks van lezen en herkende niets. Maar de beweging van mijn hand was fijn geweest, het geluid van het krassen rustgevend, niemand had deze tekens ooit eerder gekrast en een paar minuten lang had ik nergens anders aan gedacht.