#572 De klus

De doek in zijn hand glijdt stevig, met de borsteling van het rvs mee, over het lemmet. Daarna brengt hij het mes omhoog en laat zijn blik erin rusten. Zijn lippen wijken uiteen en hij kijkt genoegzaam naar zijn spiegelbeeld. Zelfs het spleetje tussen zijn tanden is te zien. Zijn grijns wordt groter. Deze klus zou hij tot een volmaakt einde brengen. Zijn baas zal trots op hem zijn.

Hij spreidt het fluwelen doek uit over de tafel en laat zijn hand over het zachte rood glijden. Met de vleug mee voelt hij een onaangename tinteling in zijn hoofd. Maar de lichte weerstand die hij voelt bij het tegen de vleug in strijkt, bezorgt hem kippenvel. Het zilver zal hierop prachtig tot zijn recht komen. Het moet strak gearrangeerd worden. Honderachtenzestig delen, tijdloze Franse elegantie, een meesterwerk van vakmanschap uit de twintigste eeuw. Hij heeft elk stuk in zijn handen gehad vanochtend en de bloemmotieven in de handvatten minutieus gepoetst.

Uit zijn broekzak haalt hij de schets. De grote vraagstukken heeft hij uiteraard al beantwoord. Arrangeren op soort of op grootte? Over de lengte of de breedte van de tafel? Dit soort klussen doe je niet zonder beleid.

Hij stroopt zijn mouwen op en legt het eerste mes haaks op de twee kanten van de tafel. Het tweede mes volgt op precies één centimeter afstand. Een druppel zweet valt ernaast. Een voor een werkt hij ze allemaal af: de messen, vorken en lepels, groot, klein, voor diner, dessert en vis, soeplepel, juslepels, slalepels. Bij ieder stuk wordt zijn hoofd een tintje roder.

Twee uur later legt hij de vlaschep neer, als een uitroepteken aan het einde van een zin. Terwijl zijn blik over het fonkeld garnizoen dwaalt, glijdt de spanning van hem af.

Nu nog een foto voor Marktplaats.