Wekelijkse schrijfopdracht oorlogsgebied:Onder stof van bachmoet
De lente van 2023 brak aan zonder bloemen in Bachmoet. De stad, ooit een rustig regionaal centrum in Oost-Oekraïne, lag nu in puin. Elk gebouw had littekens: kogelgaten, ingestorte muren, zwartgeblakerde ramen. Halina, 62 jaar oud, zat in de kelder van haar flatgebouw, die allang geen flatgebouw meer was. Het was een ruïne.
“De muren trilden de hele nacht,” vertelde ze. “Je hoort het eerst als een brom, dan een fluittoon... en dan de klap.”
Halina had haar man verloren in maart, toen een granaatscherf hem trof terwijl hij water haalde bij een kapotgeschoten kraan. Haar dochter was met haar kleinkinderen gevlucht naar Polen. Halina bleef achter – deels omdat ze niet weg kón, maar ook omdat dit haar thuis was. Ze kende elke straat, elke boom, elk buurmeisje van vroeger. Ze weigerde te vertrekken.
In de kelders onder het puin leefden tientallen mensen. Geen elektriciteit. Geen stromend water. Alleen wat kaarsen, oude dekens, blikken voedsel en een radio die af en toe nog werkte op batterijen. Een vrijwilliger uit Lviv, Dima, kwam elke week met een busje vol hulpgoederen. Hij reed via onverharde, gevaarlijke wegen, onder voortdurend risico van artillerievuur of drone-aanvallen.
“Ik doe het omdat mijn moeder hier geboren is,” zei Dima. “Ze overleed in 2018, maar ik weet dat zij gewild zou hebben dat ik terugkwam.”
Op een dag in mei kwam het nieuws via de radio: Russische troepen zouden de stad volledig innemen. De laatste Oekraïense eenheden trokken zich terug na maanden van straatgevechten. In de kelder werd het stil. Sommige mensen begonnen te huilen, anderen baden. Halina stond op, pakte een foto van haar kleindochter uit haar jaszak en keek er lang naar.
Toen kwam de explosie.
Dima had net zijn busje geparkeerd toen een raket de straat trof. Glas en metaal vlogen alle kanten op. Hij raakte gewond aan zijn arm, maar overleefde. De kelder waarin Halina schuilde, werd gedeeltelijk ingestort. Ze werd pas uren later gevonden, levend maar onderkoeld en bedolven onder stof en stenen.
Ze weigerde medische evacuatie. “Zolang mijn hart klopt,” zei ze, “verlaat ik deze grond niet.”
Twee weken later werd ze uiteindelijk toch geëvacueerd door het Rode Kruis. Haar flat was volledig verwoest. Ze woont nu in een opvangcentrum in Ternopil, in het westen van het land, waar ze elke dag wacht op nieuws van haar dochter en kleinkinderen.
“Ik ben niet verslagen,” fluistert ze vaak tegen andere vluchtelingen. “Ze kunnen mijn huis nemen, mijn stad kapotmaken, maar mijn ziel blijft hier. In Bachmoet. In Oekraïne."
Wil je dit verhaal ook visueel ondersteund hebben, of vertaald naar een ander formaat (bijv. documentairestijl, artikel of script)?
Hoi Shirley, Je verhaal…
Lid sinds
3 maanden 2 wekenRol
Hoi Shirley,
Je verhaal leest vlot en is overzichtelijk.
Toch mis ik wat rauwheid, wat pit. Wat Halina en Dima meemaken is gruwelijk, maar ik voelde het amper. Misschien omdat je stijl soms wat afstandelijk blijft? Je beschrijft wat er gebeurt, maar de personages blijven wat vlak. Bijvoorbeeld hier:
-> Wat met: Halina's gezicht hing vol stof. Haar lichaam trilde alsof het zichzelf in leven probeerde te houden.
-> Zoiets? Ik zeg niet dat dit goed is, maar het is wat visueler en lichamelijker waardoor je haar voelt, ipv over haar te lezen.
-> Kan een kwestie van smaak zijn, ik zet het er maar bij :)
Er zou ook wat geschrapt kunnen worden volgens mij. In de eerste alinea zeg je eigenlijk vier keer dat de stad kapot is:
-> Wat met: In de lente van 2023 bloeide er niks in Bachmoet. Alleen puin, kogelgaten en ingestorte muren. Als littekens. Halina, 62, zat in de kelder van haar flatgebouw. Wat daar nog van over was.
-> Zoiets? Het is wat suggestiever en er zit minder herhaling in.
Hier weet ik niet wat ik moet van maken. :)
Al bij al graag gelezen.
Grtn
Dag Shirley, Het leest voor…
Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
Dag Shirley,
Het leest voor mij meer als een krantenartikel in een weekendeditie dan een verhaal. Alhoewel een krantenartikel natuurlijk ook een verhaal vertelt.
De stijl in deze bijdrage houdt me toch op afstand.
Goed geschreven - naar mijn idee - maar het voelt meer als journalistiek.
Hoi Shirley, Ik sluit me…
Lid sinds
1 jaarRol
Hoi Shirley,
Ik sluit me aan bij de bovenstaande commentaren. Op zich goed, maar er mag wat meer gevoel in. Verder wel graag gelezen.
Die laatste alinea klinkt…
Lid sinds
5 maanden 2 wekenRol
Die laatste alinea klinkt alsof je zonder enige aandacht het verhaal volledig copy paste van chatGPT hebt overgenomen. Waarom zou je dat doen?
dag Shirley Het verhaal…
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
dag Shirley
Het verhaal lijkt realistisch maar het is inderdaad wat droog, waardoor de lezer het niet echt voelt, noch ziet wat er allemaal gebeurt.
Ik vind met uitsluiting van de laatste 2 zinnen je intro erg veelbelovend beginnen maar je houdt dit niet aan. Er staat in die laatste zinnen: Halina, 62 jaar oud, zat in de kelder van haar flatgebouw, die allang geen flatgebouw meer was. Het was een ruïne. (dit kan je veel beeldrijker uitdrukken ook om te vermijden dat ze in een flatgebouw zit, om dan te zeggen dat het geen flatgebouw meer is...)
De opbouw kan je ook iets verzorgder maken. Nadat we als lezer vernemen dat ze in de ruïne woont, geeft ze een uitleg over hoe de bommen op het gebouw zijn terecht gekomen?
Dat komt door hoe je het hebt geschreven (hopelijk geen ChatGPT- ik denk het niet) maar omdat je ontzettend veel passiefzinnen gebruikt hadden, waren, was, etc... Maar ook als je de toen en terwijl vervangt krijg je al stevigere zinnen. Nu is het teveel een opstel.
Het einde is inderdaad wat vreemd, is dat de vraag van een chat-robot?
Johanna