Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#569 Duisternis

3 augustus 2025 - 16:13

Met een schok wordt ik wakker, ik ben alleen. Als enige nog over.
Worstelend door de zwaarte in mijn hoofd komen de angst en herinneringen terug.
Doodsangst die zich in elke porie heeft genesteld. Haast wil ik mijn ogen weer sluiten, maar ik vecht ertegen. Slaap kan mijn dood betekenen.
De muur is koud, maar betekend geen gevaar achter me. Mijn knieën tegen mijn maag houden de bonzende pijn in bedwang, het eten wat ik krijg bij lange na niet genoeg om het te laten ophouden.
Hoe lang ben ik hier al?
Zullen ze me ooit komen redden?
Beelden van het einde van het festival flitsen door mijn hoofd.
Er werd gegild en gerend.
Overal klonken schoten gevolgd door geschreeuw.
De jongeman naast me viel met een oorverdovende kreet, één seconde later hoorde ik het wegsterven onder meer knallen.
Bloed en mensen op de grond met gescheurde kleding.
Het gekerm achter me, ik kon alleen rennen.
Open vlakte, bomen, struiken, overal de dood.
Nergens was het veilig.
Mijn hand tegen mijn hart bevestigd dat ik nog steeds leef en daar was ik eerst blij mee. Geloofde elke dag dat ik bevrijdt zou worden, nu weet ik het niet meer.
Donker omringt me en mijn gedachte dwalen naar het onherroepelijke.
Ze laten me hier langzaam verhongeren.
Straks komen ze en schieten me dood of…
Alle of’s zijn al nagelopen, van lichamelijke verwondingen tot geestelijke.
Ze kunnen met me doen wat ze willen.
Mijn ogen vallen van uitputting langzaam dicht.
De pijn van mijn schouder die werd geraakt, het kon ze niet schelen wat ze raakte.
Een man die een meisje op de grond smeet. Een monster.
We rende, sleepte elkaar verder tot het niet meer kon.
Bekend gejammer, als een bliksemflits door mijn hart en ik kon niet helpen. Niet stoppen met vluchten.
Het moment dat ik niet snel genoeg meer was, de pure paniek.
Ondanks alles toch vechten.
De klap waarna ik bloed proefde en in elkaar zakte.
Meegesleurd worden, huilend, schreeuwend, misschien zelfs smekend.
Handen overal en de knal toen ik gegooid werd.
Beweging. In stilte mijn smeekbede tot God.
Nu doe ik het weer, met gevouwen handen. Al heb ik ondertussen zo vaak getwijfeld of hij me wel hoort. Mijn vingers net als de rest van mij alleen nog een schaduw van wat ze ooit waren. Ik heb niet meer genoeg over voor tranen.
Dit is het enige dat me nog een beetje rust geeft, mijn blik omhoog gericht.
En met hoop zo klein als het kleinste vonkje bid ik, dat er iemand aan me denkt en een manier zoekt om mij weer thuis te brengen.

Gi

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2025 - 19:43

betekend--->beteken
bevestigd--->bevestigt
bevrijdt------>bevrijd
Sterrenweg, rare fouten die je maakt maar daarbuiten is dit een sterke aangrijpende tekst. Ik vermoed dat je het hebt over de aanval van Hamas op het festival in Israël en over de situatie van een van de gegijzelden. Onbegrijpelijk van Hamas dat ze deze raid planden, alsof ze niet wisten dat Israël honderd maal harder zou terugslaan. Ooit kregen Arafat en Perez de nobelprijs omdat ze zogenaamd vrede hadden gesloten. Die is nu wel totaal zoek. 

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2025 - 19:57

Dag sterrenweg,

In aansluiting op de reactie van Gi:

wordt ik wakker
het eten wat ik krijg
Mijn hand tegen mijn hart bevestigd dat ik nog steeds leef en daar was ik eerst blij mee
 mijn gedachte dwalen
Alle of’s
wat ze raakte.
We rende, sleepte
elkaar 

Het is niet anders. Aandacht besteden áán, en beheersen ván, grammatica maakt onderdeel uit van het schrijven. 
Sorry. 

In potentie mooi:
Nu doe ik het weer, met gevouwen handen. Al heb ik ondertussen zo vaak getwijfeld of hij me wel hoort. Mijn vingers net als de rest van mij alleen nog een schaduw van wat ze ooit waren. 

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2025 - 21:45

Hoi sterrenweg,

Het verhaal raakt aan een bijzonder tragische gebeurtenis.

Spijtig genoeg maak je zo veel fouten dat ik het lastig vond om 'in' het verhaal te komen. Er staan mooie zinnen tussen, maar die worden afgewisseld met clichébeelden, waardoor het voor mij ook vrij onpersoonlijk aanvoelt.

Grtn

 

Lid sinds

5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2025 - 22:47

Minder fan: 

De spelfouten heb ik als slechte lezer niet zo'n probleem mee, en tevens vind ik het ook heel welkom dat er schrijvers zijn die de taal niet perfect beheersen. Daar moeten we doorheen prikken. (Uiteraard is dit wel iets dat je moet aanpakken en er zijn verschillende hulpmiddelen die daarbij kunnen helpen)

Ik ben het eens met bvcd25 dat er in je zinnen veel cliché zit. Bijvoorbeeld: 'Haast wil ik mijn ogen weer sluiten, maar ik vecht ertegen. Slaap kan mijn dood betekenen.'

Tegelijkertijd zijn sommige stukken ook overdreven en lezen niet heel vlot bijvoorbeeld: 'Er werd gegild en gerend. Overal klonken schoten gevolgd door geschreeuw.' 

Dat zijn een beetje makkelijke beschrijvingen.

Ook is er soms teveel uitleg. Bijvoorbeeld: 'Ze laten me hier langzaam verhongeren. Straks komen ze en schieten me dood of… Alle of’s zijn al nagelopen, van lichamelijke verwondingen tot geestelijke.'

Daar kan het interessant zijn om de voorbeelden weg te laten. Prikkel de fantasie van de lezer en vul niet teveel in.

Favorieten:

Ik schrijf meestal commentaar met 'favorieten' en dan 'minder fan'. Maar hier doe ik het andersom omdat ik denk ik met iets grappigs kan eindigen. Ik heb alle mooie zinnetjes eruit gepikt en achter elkaar gezet. Volgens mij geeft dat wel een fijn verhaal.

Misschien niet heel duidelijk omdat erg veel is weg gelaten, en uiteraard is het verre van je originele verhaal. Maar, het pakt denk ik wel veel van het gevoel. Het laat zien dat je best wel veel hebt geschreven dat eigenlijk overbodig is. En daardoor verwaterd al het mooiste dat je in je hebt.

De muur is koud, maar betekend geen gevaar achter me. Zullen ze me ooit komen redden? Mijn hand tegen mijn hart bevestigd dat ik nog steeds leef en daar was ik eerst blij mee. Alle of’s zijn al nagelopen, van lichamelijke verwondingen tot geestelijke. Ze kunnen met me doen wat ze willen.

Nu doe ik het weer, met gevouwen handen. Mijn vingers net als de rest van mij alleen nog een schaduw van wat ze ooit waren. Ik heb niet meer genoeg over voor tranen. En met hoop zo klein als het kleinste vonkje bid ik, dat er iemand aan me denkt en een manier zoekt om mij weer thuis te brengen

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 augustus 2025 - 0:38

Tinus, in je herschrijfsuggestie maak je precies dezelfde taalfouten.