#569 Chanel 31 Le Rouge
Onder het puin somde ik rijtjes op: mijn garage, mijn wijnkelder, mijn cinemazaal, mijn fonteinhal, mijn grote ontvangst, mijn zomerzitkamer, mijn wintersalon, mijn vijverkamer, mijn bibliotheek, mijn blauwe suite, mijn gastensuite, mijn slaapkamersuite, mijn Nero-badkamer, mijn Carrara-badkamer, mijn kleedkamer, zijn inloopkast. Mijn tuinhuis, mijn stallen.
Spullen: mijn Louboutins, vijf - nee - zes paar, mijn Chanel 31 Le Rouge. Misschien is die gespaard gebleven.
Wat leeft, of tenminste heeft geleefd: mijn kapster, mijn kindermeisje, mijn zoontje, mijn honden, mijn paarden, mijn man, mijn kamenier, mijn kok (of had ik er twee?), mijn tuinman, mijn chauffeur, mijn personal trainer, mijn hondenverzorger, mijn staljongen, mijn paardenman.
Eindeloze rijtjes in een ruimte zonder tijd.
Alles had ik, alles.
In het begin was er nog het luchtalarm, too little, too late. Een ontelbaar auto-alarm, de sirene van mijn inbraakalarm. Toen dat stilviel: de stemmen: mensen, dieren, gillende, schreeuwende stemmen, dichtbij, veraf. Hoesten, veel hoesten, kreunen. Ergens links hoorde ik mijn zoontje huilen, waarom troostte het meisje hem niet, waar betaal ik haar eigenlijk voor?
Het huilen hield als eerste op, ook mijn zoontje hoorde ik niet meer. Eén voor één zwegen de stemmen, het kreunen stopte. Als laatste hield ook het hoesten op. Toch was het niet stil: water sijpelde, gas siste. Bij de eerste ochtendzon ging een wekker af, en nog één. Ik telde er zes. Een getik rechts van mijn hoofd. Een gekmakende druppel op mijn knie, weer, en weer, en weer. Ik heb in mijn broek gepoept.
Na een eeuwigheid zware dieselmotoren. Nieuwe stemmen. Pratende, roepende stemmen. ‘Hier’, hoor ik roepen, ‘een vrouw, hier’, dan opeens vlakbij: ‘hou vol, mevrouw, we zijn er, hou vol’. Puin wordt geruimd, handen tillen me overeind. Ik schaam me voor mijn poep. Mijn zoon, een dood dier, wordt in mijn handen gelegd: ‘Is dit uw kind? Sorry, mevrouw, we konden niets voor hem doen. Kunt u zelf lopen?’. Mijn armen zijn mijn zoon niet gewend, ik strompel en verlies hem. Het maakt niet uit.
Er is een reis, er is gekwetste trots, er zijn mannen, er is vernedering, er zijn handen. En erger. Dan kom ik nergens aan. De lucht is koud, het licht is koud. Er wordt gezegd dat het veilig is.
Ik ben niemand meer.
Als ik naar mijn plek loop spiegelen etalageruiten een bedelaar met haar kind. Tussen mijn billen en de tegels: een panty, een pyjamabroek, een zomerjurk, een geplette kartonnen doos. Ik weet niet of het van mij is, het maakt niet uit. Ik dwing mijn lijf in bedelzit, mijn hoofd op hondskophoogte. Het kind komt op mijn schoot.
Het kind, u vraagt me naar het kind?
Er liep een meisje te huilen. Haar tranen schoven strepen schoon in het witte stof op haar wangen, haar arm bloedde en bloedde. Ik heb het verbonden met een strook van mijn blouse. Later puste er een granaatscherf uit, die heb ik weggegooid. We bleven bij elkaar.
Ja, ik nam haar mee. Wie zal het weten?
Ik heb altijd liever een meisje gehad.
Bertine, wat goed dat je er…
Lid sinds
8 jaar 10 maandenRol
Bertine, wat goed dat je er weer bent. De manier waarop je schrijft kan ik niet anders dan magistraal noemen. Je loopt als lezer met de hp mee door haar luxueuze villa en ligt met haar onder het puin. Ook de grenzeloze oppervlakkigheid van je personage wordt uitstekend beschreven en dan toch het beetje menselijkheid dat haar rest. Dank je voor deze steengoede uitwerking van de opdracht.
Dag Spoorenschrijft, De…
Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
Dag Spoorenschrijft,
De opsommingen in de eerste en tweede alinea maken dat ik moeilijk in het verhaal kom.
Vanaf de derde alinea heb je me. De laatste vijf alinea's vind ik ijzersterk en grijpen naar de keel.
Die heb ik zeer graag gelezen.
Spoorenschrijft ook ik vind…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Spoorenschrijft ook ik vind de opsomming in de eerste twee alinea's iets teveel van het goede. Verder is het een prima en ijzersterk geschreven verhaal. Graag gelezen.
Favorieten: Het is nogal…
Lid sinds
5 maandenRol
Favorieten:
Het is nogal absurd. Die vrouw is niet sympathiek en dat zet je goed neer. Het einde is heel chaotisch (op een goede manier, onverwacht). Op de een of andere manier verliest ze haar zoon. Wisselt dit in met een willekeurig weesmeisje, en zegt dan droogjes ‘ik heb altijd liever een meisje gehad’.
Heel appart. Ik vind het jammer dat die gekke psychologische draai niet meer is uitgediept en door de lange inleiding is weggedrukt tot enkel een verrassende wending aan het einde.
De drie alinea's "In het begin was er nog het luchtalarm ... ik strompel en verlies hem. Het maakt niet uit." heeft veel mooie zinnen en leest vloeiend.
Minder fan:
De poep. Aan de ene kant is het een interessante en grappige vondst. Het is ook heel realistisch. Maar het trekt een beetje de aandacht in het gehele verhaal. Het is ook een wat andere stijl en een hard contrast met de rest (misschien zou deze sjieke dame eerder over ontlasting spreken dan over poep).
De opsomming vond ik ook vervelend. Tegelijkertijd past het wel heel erg bij vast liggen onder het puin.
Misschien kun je hier de lezer net wat helpen door ietsje uitleg. (niet te overduidelijk, maar enkel een beetje voor een minder harde landing in die opsomming). Die lezer zit namelijk nog niet in het verhaal als die opsomming wordt gelezen, raakt mogelijk eerder geirriteerd en kan er de ervaring van verveling door mislopen.
Ook kun je die rijtjes door middel van vormgeving (witregels, cursief) wat meer los laten komen van het geheel. (als dat iets is wat je had willen hebben)
Hoi Bertine, Ook voor mij…
Lid sinds
3 maanden 1 weekRol
Hoi Bertine,
Ook voor mij waren de opsommingen teveel van het goede. Ik betrapte mezelf erop dat ik begon te scannen ipv te lezen.
Maar vanaf dan: waw! Wat een goed, meeslepend verhaal.
Erg graag gelezen!
Goedenavond Bertine Dank…
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
Goedenavond Bertine
Dank voor je tekst. Aan het begin ervan dacht ik 'oei, die opsommingen' maar ze storen me helemaal niet omdat ze in een soort ritme geschreven te zijn.
Dan begint je verhaal. Erg goed neergezet, van het begin tot het einde. Je schrijft erg vlot en mooi en het zijn kleine subtiele details die je tekst zo sterk maken. In je tekst ziet impliciet ook veerkracht, die dubbele boodschap brengen in een vlot geheel, is erg knap.
Johanna