#568 Gehackt en genekt (Herschrijf)

Versie 2

De woorden stonden bibberig op het briefpapier met het logo van het Openbaar Ministerie. Het is ook niet dat je ontspannen schrijft met de loop van een pistool in je nek.
'Lees maar voor,' zei ik.

'Beste Frank,' klonk het haperend, 'Zoals je hebt gehoord, is ons systeem gehackt. Ik word gedwongen je per brief te informeren.'
'Stop! Op een nieuw vel beginnen. Dat word gedwongen kan een verkeerde indruk wekken.' Ik lachte. 'Maak daar ik voel me gedwongen van. 
'Klootzak,' mompelde hij.
'Vervloek je nu jezelf?' Ik wapperde hem wat verkoeling toe met de uitdraaien van zijn smachtende berichten, ook getooid met dat logo, op een lekke pedosite.
Hij liet zijn hoofd zakken, pakte een blanco vel en herschreef.

'Wat hadden we nog?', vroeg ik.
'Ik moet je ook meedelen, voordat je het van onze afdeling hoort, dat ik de gegevens van ons systeem heb verkocht. Gokschulden.' 
'Nee, maak dit er van: Wat ik je ook wil meedelen, is dat ik de gegevens van ons systeem heb verkocht. Ik ga er nu goed van leven. Ergens waar niemand me zal vinden. Onze ontmoeting in Washington lijkt me uiteraard geen goed idee.' 

Hij aarzelde.
'Schrijf nu maar.' Ik veinsde begrip in mijn stem. 'Troost je. Niemand zal weten wat voor een monster je was. Ze zullen denken dat je corrupt was. Meer niet.'
Er klonken doffe tikjes; zweetdruppeltjes die op het papier vielen. 
'Dank je, voor het extra DNA-materiaal. Beter dan je handtekening.'
Hij boog weer zijn hoofd.

'Sluit maar af met: Wat ik je wel kan verzekeren is, dat de informatie die ik je wekelijks verstrekte over de organisatie van Lange John geheel correct was. Ook over hun activiteiten bij jullie in de VS.'
Hij draaide zijn hoofd en keek me niet begrijpend aan. 
Ik knipoogde. 'We hebben de FBI via jouw account een jaar lang iedere maandag wat gegevens verstuurd. Maar die zien op de handel van onze grootste concurrent. Schrijf!'
Hij schreef.
'Nu nog Oprechte groet, Diederik en je handtekening.'

'Dat was het. Doe maar in de envelop en de envelop stop je in het plastic mapje rechts van je.'
Hij deed het.
Het blijft me altijd verbazen dat de meeste mensen die niets meer te verliezen hebben niet een laatste kans wagen om hun lot te ontlopen.

Ik toetste het nummer in.
'Ja?'
'Klaar. Stuur twee mensen.'
'Standaardpakket?'
'Klein. Hij past in één vat.'

Versie 1.

De woorden stonden bibberig op het briefpapier met het logo van het Openbaar Ministerie. Eerlijk gezegd, weet ik niet of ík met een vaste hand zou kunnen schrijven als er iemand achter me zou staan met een pistool op mijn nek gericht.
'Lees maar voor,' zei ik.

'Beste Frank,' klonk het haperend; 'Zoals je hebt gehoord, is ons systeem gehackt. Ik word gedwongen je per brief te informeren.'
'Stop! Op een nieuw vel beginnen. Dat word gedwongen kan een verkeerde indruk wekken.' Ik lachte. 'Maak daar ik voel me gedwongen van. 
'Klootzak,' mompelde hij.
'Vervloek je nu jezelf? Dat je zo geil was dat je op je laptop van het OM op een lekke pedosite ging zoeken naar jongetjes?'
Hij liet zijn hoofd zakken, pakte een blanco vel en herschreef.

'Wat hadden we nog?', vroeg ik.
'Ik moet je ook meedelen, voordat je het van onze afdeling hoort, dat ik de gegevens van ons systeem heb verkocht. Gokschulden.' 
'Nee, maak dit er van: Wat ik je ook wil meedelen, is dat ik de gegevens van ons systeem heb verkocht. Ik ga er nu goed van leven. Ergens waar niemand me zal vinden. Onze ontmoeting in Washington lijkt me uiteraard geen goed idee.' 

Hij aarzelde.
'Schrijf nu maar.' Ik veinsde begrip in mijn stem. 'Troost je. Niemand zal weten wat voor een monster je was. Ze zullen denken dat je corrupt was. Meer niet.'
Er klonken doffe tikjes; zweetdruppeltjes die op het papier vielen. 
'Dank je, voor het extra DNA-materiaal. Beter dan je handtekening.'
Hij boog weer zijn hoofd.

'Sluit maar af met: Wat ik je wel kan verzekeren is, dat de informatie die ik je wekelijks verstrekte over de organisatie van Lange John geheel correct was. Ook over hun activiteiten bij jullie in de VS.'
Hij draaide zijn hoofd en keek me niet begrijpend aan. 
Ik knipoogde. 'We hebben de FBI via jouw account een jaar lang iedere maandag wat gegevens verstuurd. Maar die zien op de handel van onze grootste concurrent. Schrijf!'
Hij schreef.
'Nu nog Oprechte groet, Diederik en je handtekening.'

'Dat was het. Doe maar in de envelop en de envelop stop je in het plastic mapje rechts van je.'
Hij deed het.
Het blijft me altijd verbazen dat de meeste mensen die niets meer te verliezen hebben niet een laatste kans wagen om hun lot te ontlopen.

Ik haalde de trekker over.
Bloedspetters daalden neer op het plastic mapje.

Mijn alter ego en ik sluiten even aan bij de actualiteit ;-)

https://www.nrc.nl/nieuws/2025/07/22/digitale-wer…

https://nos.nl/artikel/2576053