#568 Lieve Orlina

Prachtig, Hadeke, wat een aangrijpende brief. Er spreekt zo'n vertrouwen en vertrouwelijkheid uit. Het onzegbare weet je poëtisch te suggereren. Mooi dat beeld van de vroeg ingetreden herfst, wat niet overeenkomt met de weermodellen. De diepste gevoelens worden wel degelijk gedeeld, maar omzichtig en liefdevol. Roerend.
Klein dingetje: "dat je bijna verdronk in een kalme rivier, die bijna" Misschien de tweede keer iets als "haast" in plaats van "bijna"? 

Hoi Hadeke,

Ontroerend en poëtisch! 

Je weet details van de worstelingen met de woorden en de eindeloze proppen papier perfect te combineren met het grote geheel van de vriendschap en je schrijft daarin een middenweg in het hier en nu van het ziek zijn van Bianca. 

De laatste alinea is een perfecte afsluiting. Van je verhaal, van de brief op zich en ook om zo'n lange vriendschap in alle waarde en liefde af te sluiten. 

Ik heb je verhaal met bewondering gelezen. 

Groet, 

Nadine

Dag Hadeke,

Mooie zin: Ook dit vel had ik eerst verfrommeld, maar ik heb besloten hem open te vouwen en je mee te nemen in de kreukels van mijn leven.
Maar dan gaat het - naar mijn smaak - te lang door.
Ik bespaar je de eerste zinnen die rondom mij in de tot ballen gevormde papieren verstopt zitten. Het zijn wereldjes op zich, met elk hun eigen kraters en breuklijnen.  
Ook weer mooie zinnen, maar het voelt voor mij als een herhaling van de beeldspraak in de zin die ik als eerste aanhaalde.

Daarna komt nog de beeldspraak met de rivier en de beek en die met de seizoenen.
Dan wordt het voor mij te zwaar. Mooie beeldspraak, daar niet van. Maar het spreekt me niet aan. Het is kunst, maar het voelt - voor mij - ook gekunsteld. 
Het voelt alsof het verhaal en de emoties ondergeschikt zijn aan de beheersing van de taal, de schrijfvaardigheid.
Alsof ik voor een etalage sta.
Toch las ook ik het met bewondering. Dat wel.

Ik ben een beetje in verwarring. Het is een mooi geschreven brief met prachtige elementen, maar net als Agnus ben ik geen liefhebber van de beeldsprakerigheid. Punt is dat er hier sprake is van een brief (mooi gekozen vorm, overigens) van Bianca en de auteur schiet hier dus in een rol; de woorden en schrijfstijl van de brief hoeven dus niet de zijne te zijn. 

De briefschrijfster is streng voor zichzelf, Je zou mijn kamer moeten zien. Overal proppen papier, vol met eerste zinnen die ik niet goed genoeg vond om aan je te schrijven. vind ik twee prachtige zinnen. Ze had dit inderdaad niet meteen hoeven te verfrommelen.
Daarentegen vind ik Geen muur kan ons scheiden. wat ongelukkig gekozen als je net geschreven hebt over een muur die er niet meer staat.

Hoi Hadeke,

Een melancholische afscheidsbrief vol symboliek en tragiek. Ik voelde de intimiteit. Knap!

Ook voor mij staan er teveel metaforen in. Papieren als wereldjes, als getuigen, brekende dammen, verdwijnende oevers, duiven, seizoenen... volgens mij koos je er beter één of twee, om die dan doorheen de brief te verweven. Zouden ze aan kracht winnen, imo.

Dat gezegd zijnde heb ik oprecht genoten van je bijdrage. Favoriete stukje: (...) ik heb besloten hem open te vouwen en je mee te nemen in de kreukels van mijn leven. Mooi! :)

Ja maar mensen, het is een amateur die de brief schrijft! Die zwelgen in metaforen. 😉

Ik snap jullie punt wel en lees tegelijkertijd ook de complimenten. Dank voor de feedback.

@Aagje De dubbele 'bijna' hersteld.

Hadeke

Een ontroerend verhaal. Met veel metaforen, maar wel heel poëtische wat mij betreft. 

Misschien voor een amateur die een brief schrijf zelfs wat te mooie metaforen  :-)

Ik voelde het bewogen leven van de hoofdpersoon en hoe zij hierdoor getekend is.

Graag gelezen

Bianca heeft veel gevoel voor drama; dat haal ik uit haar overdreven schrijfstijl, en dat maakt dat ik het een prima brief vind! 

Hoi Hadeke,

Mooie brief. Zeker in het begin genoot ik van de mooie zinnen, maar ik merk dat het voor mij ook iets te lang door ging. Toch echt een mooie bijdrage en zeker graag gelezen!

Hoi Hadeke, ik zie de punten die de vorige lezers aangeven, maar ik vind het wel mooi. Graag gelezen.

Hadeke je bijdrage graag gelezen.

GG!

Toch komt de bedenking op: als jullie zo close waren, waarom zo oppervlakkig? Ik had graag veel meer intimiteit gezien... dat ben ik natuurlijk:)

(en als je voor een of andere reden dat niet kan doen, had ik het graag in het verhaal gezien)

GG

Favorieten: Mooie poëtische beeldspraak zonder overdreven te zijn. De proppen papier, kreukels, rivier, jaargetijden. 

De zin 'Je zou ... moeten zien.' is zo'n lekker typische brieven-/ansichtkaarten-zin.

Minder fan:  'Ook dit vel had ik eerst verfrommeld, ' Dat vind ik nogal snel na enkel twee zinnen. 

'Geen muur kan ons scheiden.' Maar, waarom zijn ze dan fysiek gescheiden? De relatie tussen de twee is niet heel duidelijk. De val van de muur die de tijd aanduid is daarin niet verhelderend.

Dank voor de verdere reacties.

Wat betreft de muur: Mijn gedachte was: een Russische penvriendin, waar door de val van de Muur een correspondentie mee op gang kwam (en die in mijn hoofd Nederlands was gaan studeren en daarom contact met een Nederlandse zocht). Inmiddels zijn we in een tijdperk van een nieuwe muur gekomen, geen fysieke (nog), maar wel een aanwezige. De briefschrijfster laat zich daardoor niet afschrikken. Dat gegeven uitleggen kan niet, omdat het voor de schrijfster zo klaar als een klontje is. Je gaat jezelf geen zaken uitleggen. 😀 Ik had gehoopt dat de lezer zelf de connectie kon leggen. Maar tja, zo denk ik vaker weleens wat.

Op naar de volgende opdracht!