#568 Haruka [aangepaste versie]

Hoi Musonius,

Heroshima lijkt me een bewuste woordspeling zodat je er het Engelse Hero in hebt verwerkt. Dat weerspiegelt het hele verhaal. Je hebt hier te maken met een narratieve held die een proces moet doorlopen om die titel te verdienen. Zelfreflectie, moedig zijn, emoties onder ogen zien en dan handelen naar wat juist is.

Je schrijft ook erg mooi over 'beide kanten':  het is erg lastig om de inwoners van  een (plotseling) vijandig land niet als  monsters te zien als je er persoonlijk bij betrokken bent. Het is heel mooi om te lezen hoe je personage zich daar mede door Haruka van bewust is.  De voorwerpen die daarbij breken in dat procres zijn ook goede katalysators voor dat besef.

Kortom: alles is heel mooi in elkaar verweven. Knap gedaan! 

Groet, 

Nadine

Dag Musonius,

Ik sluit me aan bij de reactie van Nadine. Beter kan ik (het uiteraard) niet verwoorden.
Toch heb ik één twijfelpunt: . 
Eens keert de vrede weer en dan kom ik naar je toe. Ik zal je kussen en omhelzen en we lopen weer hand in hand door de straten van Heroshima.  
Ook ik neem aan dat je Hiroshima bedoelt. Dat vind ik als lezer die weet welk vreselijk lot die stad en zijn bewoners te wachten staat wrang. Een verhaal gevuld met liefde, menselijkheid en hoop wordt daardoor - voor mij - een verhaal dat bitter eindigt.

ZGG
(Ook fijn om het woord tanen weer eens tegen te komen)

Dank, Nadine en Agnus,

Heroshima was eenvoudig een domme fout. Ik speel graag met taal, maar ben niet dol op woordspelingen. Snel aangepast.

Ja, Agnus, voor de lezer, die weet wat er komen gaat, is dit een buitengewoon bitter einde. Te bitter?  Ik heb er bewust voor gekozen. 

Japan is wel een thema op zich aan het worden. 😀

Goed bitterzoet! (Als ik bij de dichtcoach kan kreupelrijmen, zal ik het niet nalaten.)

De juiste spelling vind ik wel passender. Anders wordt het zo'n Marvel helden verhaal, hoewel ik de denkwijze van Nadine wel weer heel creatief vind.

Dat het wrang eindigt vind ik zelf wel sterk. Juist de kennis van de geschiedenis, maakt de hoop op een gepasseerde toekomst zo invoelend naar.

Dag Musonius, je verhaal raakt me. Ik sluit me aan bij Nadine en Hadeke: het is een verhaal vol liefde en menselijkheid en het hoopvolle einde, waarvan wij weten hoe anders het is gegaan, geeft de bitterheid  en verschrikking van oorlogen weer. Voor mij een juiste keuze.

Jim is een mens, dat voel je. Hij is gekrenkt, bevooroordeeld, getraumatiseerd, maar niet leeg. Niet plat. We gaan van het 'satanistisch genoegen' waarmee hij naar de nipponners kijkt, naar die stralende schoonheid die hem toelacht. Mooi verwoord allemaal.

De traan die van machteloze woede uiteen spatte op tafel haalde me wat uit het rauwe van de belevenis (zeker omdat hij net ervoor diep gaat in zijn emoties).

"Hij glimlacht door zijn tranen heen. Het is alsof hij zichzelf strafregels heeft opgelegd." vond ik een opmerkelijk mooie zin.

Mijn favoriete stukje, echter, is dit:

Lieve Haruka
Lieve Haruka
Lieve Haruka
Lieve Haruka

Mooi geschreven Musonius. Meteen in de eerste alinea voel je de innerlijke worsteling. Het  wegen van de woorden. Zijn liefde voor haar willen loskoppelen van zijn haat jegens de vijand. De onmogelijkheid om niet oordelend te schrijven. 

Uiteindelijk rest alleen nog de liefde en de hoop in zijn brief. En dan inderdaad de bitterheid die de lezer hierbij voelt, wetende wat de geschiedenis van deze stad is. 

Ik had op één punt wat moeite met visualiseren wat je schrijft. 

Jim opent zijn gebalde vuist en laat een gebroken pen uit zijn hand glijden. Deze klettert op het bureau en tikt tegen een fotolijst.

Een pen die uit een hand glijdt zie ik voor me als een soepele, langzame en stille beweging. Het kletteren en tegen een fotolijst aan tikken, strookt daar niet helemaal mee (in mijn beleving). Maar dat kan aan mij liggen.

Je verhaal met plezier gelezen. Ik had moeite met deze zin: Jim opent zijn gebalde vuist en laat een gebroken pen uit zijn hand glijden. Volgens mij is het niet mogelijk om in een gebalde vuist een pen te breken.

Dank voor jullie respons.

Hadeke,
Ik vind het ook zeer creatief bedacht van Nadine, maar gruw zo van het woordspelige, dat ik het meteen veranderde.

& Aagje,
Ja, kan er iets goeds komen uit de oorlog? Ik wilde er echt een 'hopeloos' verhaal van maken. Extra pijnlijk is dat de landgenoten van de schrijver alles vernietigen.

bvdc,
Je legt de vinger op de zere plek. Die zin (Een traan [...] zijn schrijftafel.) was er wat plichtmatig, ter ere van de opdracht ingefrommeld en ik ben er ook niet content mee. Kan ook makkelijk weggelaten worden, dus ik ga deze zin schrappen,

Ancenita,
Goed om te lezen dat je moeite hebt met dit visualiseren, dat wijst mij er mooi op dat wat de schrijver voor zich ziet niet overeen hoeft te komen met wat de lezer ziet als dit niet zeer nauwkeurig wordt opgeschreven. 
Nu denk ik niet dat een gebroken pen soepel glijd, maar het kletterend neerkomen heeft niet met het glijden, maar met de val te maken. Waarschijnlijk zag jij een vuist op tafel voor je, maar wat als de schrijvers elleboog op tafel rust en de vuist dus hoger in de lucht is. 
Ik heb zitten twijfelen over verduidelijking, maar ben bang dat te veel uitweiding de aandacht van de lezer doet verschuiven naar trivaliteiten.

Job,
Dank. Voor de zekerheid geprobeerd en de pen brak meteen bij de eerste poging. De vraag is nu waar ik deze kan declareren. 

Hoi Musonius, prachtig verhaal. De tranen op het eind vind ik iets over the top, aan de andere kant zijn Amerikanen wel van de emoties. Iets met vochtige ogen zou ik mooier vinden.
Verder gewoon met plezier en bewondering gelezen.

Dank, Fief, ik haal alle tranen uit het verhaal (op de huilende kinderen na), want ik vind het ook niet passen. Amerikanen zijn inderdaad meer van de emoties, maar ook van de machocultuur en dat zal in de jaren veertig nog heviger zijn geweest.

Musonius, ik heb vrede met je uitleg. Een uitgebreidere beschrijving van de houding van de HP zou de de vaart uit het verhaal houden. Als ik mijn geest wat oprek, kan ik de andere pose wel visualiseren.

Ja de harverscheurende keuze tussen een vrouwelijk genot, en de opinie die je dwingt te kiezen die spleetogen te willen verwoesten (sorry, ik las dit in je tekst) - prachtig. de brief gaat niet lukken, en jouw romantisch gefnukkel loopt ook nergens naar.

ZGG!

Toch maar wat aangepast. Ik wil geen opgerekte geesten op mijn geweten hebben en het kan zelfs met minder woorden.

Ja, dit leest veel beter.