Marjolein

Plotseling en volkomen onverwacht staat zij tegenover mij. Marjolein. Weliswaar jaren ouder dan toen maar van onvergankelijke schoonheid en met dezelfde erotiserende uitstraling. In de deuropening staand ben ik met stomheid geslagen en weet mij geen houding te geven. Ik wil haar aanraken en omhelzen en kussen, maar tegelijkertijd van mij wegduwen. Afstoten zelfs.

“Mag ik binnenkomen?” vraagt ze zacht en ik schud ontkennend mijn hoofd. Ach, die hese stem die eens beloftevolle woorden in mijn oor fluisterde. De stem van de vrouw met wie ik ooit een gepassioneerde, allesverzengende liefdesverhouding beleefde. De langbenige en ook anderszins goed geproportioneerde blonde Marjo die mij evenzeer wilde bezitten als ik haar. En die ik vaak “Poetry in motion” noemde wanneer zij al lopend of dansend door mannen- en vrouwenblikken gevolgd werd.

Marjo die ineens en zonder aanleiding uit mijn leven verdween. Van het ene moment op het andere, geen toelichting en evenmin een woord van afscheid. Hemel, wat kostte het pijn en moeite en tijd om haar naar de verste uithoeken van mijn geheugen te dwingen en om mijn leven weer op te pakken. En nu staat zij vóór mij en kijkt recht in mijn ogen. Ik durf nauwelijks hetzelfde te doen, bang om in haar groene irissen te verdrinken.

“Alsjeblief? Ik moet je echt spreken” en wederom gebaar ik “Nee”, hunkerend naar een aanraking maar bang voor de gevolgen.

Zonder haar blik van mij af te wenden reikt Marjo’s rechterhand langzaam naar mijn hoofd en slanke vingers strelen mijn wang.

“Ik mis je” lispelt ze.

“Ik jou ook” zeg ik terwijl tranen over mijn wangen glijden. Ik weet dat ik het laat gebeuren. Dat ik er spijt van zal krijgen, dat mijn leven ontwricht zal worden en volledig uit de rails zal lopen. Ik weet het, ik weet het, maar toch…