#560 Ovale kantoorperikelen

Ovale kantoorperikelen, niet te verwarren met ovale kantoorartikelen. Hadden ze die laatsten maar gehad. Ovale gum, ovaal potlood, ovale flipover, ovaal flesje Coca Cola en dito flesje Perrier. Dan hadden de ovale kantoorperikelen nooit plaatsgevonden. Hier volgt het verhaal. De achtergrond sowieso, de diepte gaan we later wellicht nog eens in. 

De setting

Onder het ovale mahoniehouten bureau zit een man met blonde kuif gehurkt in Lotushouding zachtjes wat teksten voor zich uit te prevelen. Telkens gooit hij zijn verhaal, al dan niet ondersteund met wilde gebaren de lucht in, waarna een vreselijke vloek in het Arabisch. Ik bespaar u de vertaling lieve lezer, geen enkele god komt er in voor. That's for sure. 

De verhalen van de man beginnen steeds meer op mantra's te lijken. De gasten doen mee. Een luid geluid klinkt als de hel losbarst. Duizende bomen trillen als een rietje. Van angst vult Rockabillie de glazen nog eens. Het verhaal wil maar niet op verhaal komen. 

Tijd voor een beschrijving van de omgeving.

Blank, wit, blauw, licht, mandarijn. Vier lage stoelen en wel tien mandjes her en der verspreid in de roze ruimte. Het voelt sereen aan. De pret of stilte wordt meteen de kop ingedrukt. Iedereen krijgt een blinddoek om. Het vergroot de tactiele waarneming. Eerst wordt een warme worst van gemiddelde proportie met geslachtsdeelformaat aan het jodelen gebracht. De omstanders winden zich op. De ene helft erotisch en de andere helft boos. Geen fijne combinatie. Maar de prijs is mooi betaalbaar; onbetaalbaar weer het geluk dat door de ogen, ja er zijn er bij die foetelen, waargenomen wordt. Waargenomen. Wat een vreemd woord is en blijft dat waargenomen. Ja waar genomen of gewoon waar genomen. Een of twee dingen, misschien wel drie. 

De epiloog

Dat deed ie dus Epi. Hij loog. Epi loog alles wat los en vast zat. Ik ga het niet allemaal benoemen, maar de kameel zal ik vrijgeven. Weliswaar volgens een vast script, maar dat hoeven we natuurlijk niet meteen vanaf de eerste dag bekend te maken. De olifant deed ook nog mee. Tis wah! Gelukkig bleef de hereniging niet lang uit. Er is en blijft altijd weer wat te vieren. Heerlijk rauwe ... ja ... wat zijn het nu precies? Wel mooi. Maar zo rauw. Ik kan er haast niet over uit. Genoeg geshowd, wie danst met mij een snelle wals? Eentje van 500 kilo, minimaal. Dan duwen we elkaars lange benen door de foxtrot heen en draaien duizend keer een witte pegasus, ongevleugeld. Vergelijkbaar met een accu die getalenteerd edoch bekrompen zo traag mogelijk kracht inboet om vervolgens tot slot te reïncarneren als een viersterren mier. Tuut, tuut, tuut, tuut. Het is de arbeid die ons overeind houd ... en tot slot de statistieken. Heerlijk, geen groepsvorming, we zijn een team players.