#555 Of een nooie dag in afril (+ herziene versie met alternatief slot)

“Fijn!”, kreunde hij. “Fijn! … Fijn!”
“Wablief?” Dat het hevig bloedende slachtoffer zijn toestand aldus bestempelde, wekte bij mij enige verbazing. Een verbazing die echter in de schaduw stond bij mijn volslagen verbijstering over het feit dat de gewonde Nederlands sprak. Het wezen behoorde namelijk niet tot het menselijk ras. Het was een haas.
“Nijn foot! ... Nijn lif! … Allesss doet ssso'n fijn!”

Even hiervoor werd mijn aandacht getrokken door een school woedend krijsende eksters op mijn gazon. Ze stoven weg toen ik buiten kwam, een zielig hoopje haas achterlatend.
Voorzichtig droeg ik hem naar binnen, spoelde zijn wonden schoon en scharrelde de verbanddoos op.
“Geen fleissster, een verwandje”, teemde de patiënt. “Een fleissster trekt de haren uit nijn vacht.”
Ik honoreerde zijn wens. “Waarom vielen de eksters je eigenlijk aan?”
“Ik hef hun eieren verssstoft.”
“Je hebt wat? Waarom in hemelsnaam!”
Hij haalde zijn schouders op. “Aard van het weessstje.”
Er ging bij mij een lichtje branden. ”Wacht eens ... dan ben jij ...”
“De faassshaasss. On u te dienen.” Hij maakte een theatrale buiging.
“Tsjonge! Altijd gedacht dat je een product was van onze groot-kapitalistische consumptiemaatschappij, een verzinsel, symbool van de commercie om koopzieke ...” Ik zweeg bij het zien van zijn gekwetste blik. Mijn woorden hakten als ekstersnavels in zijn ziel. Snel veranderde ik van onderwerp. “Hoe is het op je werk?”
“Een ranf,” zuchtte hij, “ik koof altijd nijn eieren wij ...”
De rest was onverstaanbaar. Na flink puzzelen begreep ik dat hij eieren kocht van hobbykippenboeren, maar dat die door de hoge PFAS-dosis niet langer voor consumptie geschikt zijn.
".. dusss moessst ik ssse halen wij de sssufernarkt."

Zijn wonden waren verzorgd. Dankbaar beloofde hij mij zijn mooist geschilderde ei.
Ik snoof. Vertelde hem dat ik veganist ben. Over de moord op hanenkuikens. Over kippen die gedwongen waren veel eieren te leggen en als ze hun quotum niet haalden, werden geslacht.
Hij keek geërgerd. “Sssory, hoor. Kan ik u sssomsss wlij naken net een sssjokolade-ei?”
Ik snoof. Wees hem op alle misstanden bij de cacaoproductie: de ontbossing, uitbuiting van cacaoboeren, kinderarbeid ...

De volgende dag 'vond' ik een rauw ei in mijn sloffen.

...

Eerdere versie

“Fijn!”, kreunde hij. “Fijn! … Fijn!”
“Wablief?” Dat het hevig bloedende slachtoffer zijn toestand aldus bestempelde, wekte bij mij enige verbazing. Een verbazing die echter verbleekte bij mijn totale verbijstering over het feit dat de gewonde Nederlands sprak. Het wezen behoorde namelijk niet tot het menselijk ras. Het was een haas.
“Nijn foot! ... Nijn lif! … Alless doet sso fijn!”

Even hiervoor werd mijn aandacht getrokken door een school woedend krijsende eksters in mijn tuin. Ze stoven weg toen ik buiten kwam, een zielig hoopje haas achterlatend.
Voorzichtig droeg ik hem naar binnen, spoelde zijn wonden schoon en greep naar de verbandtrommel.
“Geen fleisster, een verwandje”, teemde de patiënt. “Een fleisster trekt de haren uit nijn vacht.”
Ik honoreerde zijn wens. “Waarom vielen de eksters je eigenlijk aan?”
“Ik hef hun eieren versstoft.”
Hij mocht dan Nederlands spreken, hij lispelde vreeslijk en de haas z'n lippen konden sommige klanken niet vormen. “Waarom zou je dat doen?”, vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. “Aard van het weesstje.”
Er ging bij mij een lichtje branden. ”Wacht eens ... Jij bent ...”
“De faashaas. On u te dienen.” Hij maakte een theatrale buiging.
“Altijd gedacht dat je een product was van onze groot-kapitalistische consumptiemaatschappij, een verzinsel van de commercie om koopzieke ...” Ik zweeg bij het zien van zijn gekwetste blik. Mijn woorden hakten als ekstersnavels in zijn ziel. Snel veranderde ik van onderwerp. “Hoe is het op je werk?”
“Een ranf,” zuchtte hij, “ik koof altijd nijn eieren wij ...”
Wat hij verder zei, was onverstaanbaar. Na flink ontcijferen begreep ik dat hij zijn eieren kocht bij hobbykippenboeren, maar dat deze door de hoge PFAS-dosis niet geschikt voor consumptie waren.
".. duss moesst ik sse halen wij de ssufernarkt."

Zijn wonden waren verzorgd. Dankbaar beloofde hij mij een prachtig geschilderd ei.
Ik snoof. Vertelde hem dat ik veganist ben en over de moord op hanenkuikens, over kippen die gedwongen waren veel eieren te leggen en als ze hun quotum niet haalden, werden geslacht.
Hij keek geërgerd. “Kan ik u dan wlij naken net een sssjokolade-ei?”
Ik snoof. Terwijl ik de verbandtrommel terugzette in het medicijnkastje, wees ik hem op alle misstanden bij de cacaoproductie: de ontbossing, uitbuiting van cacaoboeren, kinderarbeid ...

Toen ik omkeek, was de haas ervandoor.