#555 Hazenliefde

#555 Hazenliefde (herschreven)

“Anneke, er ligt een haas in de tuin, tussen de blauwe druifjes, een paashaas! En hij is gewond.” Nou moet het niet gekker worden.
“Een haas? Een paashaas? En nog gewond ook, hoe krijg je dat nou?”
“Ik wist niet wat het was en heb hem een klap verkocht, met mijn stok. Hij leeft nog, hoor en hij kan praten.” Met elk telefoontje lijkt Pa wat verder van de werkelijkheid verwijderd.
“Anneke, die haas is helemaal uitgeput na de Pasen en hij wil verzorgd worden. Ik heb al een pleister op zijn pootje geplakt en jodium op zijn  bloedende hazenlipje gedaan.”
Oh, gaan we op die toer? Deze haas lijkt wel erg op mijn vader: die denkt met zijn 94 jaar ook steeds minder zelf te kunnen. Zegt te moe te zijn om zichzelf te verzorgen. Nou, de verzorging van de haas is in elk geval gelukt, hoef ik verder niet in actie te komen.

Maar Pa is nog niet klaar.
“Anneke, de paashaas heeft gezegd dat dit zijn mooiste en spannendste avontuur in jaren was. Toen hij daar voor dood lag, daar in mijn bloementuintje, sloeg hij ineens zijn oogjes op en keek me aan. Met een liefdevolle blik, Anneke. Zo heeft nog nooit iemand naar me gekeken.”

Die haas zag hem “met nieuwe ogen”. In mijn oude vader meende hij alle geknakte zielen van de wereld te zien. De klap met de stok herinnerde hem aan zijn eigen kwetsbaarheid en nu zag hij in mijn moeizaam strompelende vader de weerloosheid van al het levende. En hij begon liefde te voelen voor deze man. Mijn oude vader voelde deze liefde uitstralen naar zijn koude botten. Dit was groter dan wat hij ooit bij mensen ervaren had.

Tja, wat moet je als dochter met zo’n verhaal? Ik herinnerde me alle letterlijke en figuurlijke klappen die hij me van jongs af aan had gegeven.
“Pa, gaat dit soms over jou en mij?” Daar moest hij even over nadenken.
“Ik wou dat jij die paashaas was, dat je met liefde naar mij zou kijken. En dan wilde je vast ook wel voor me zorgen.”

Eerdere versie:

Nou moet het niet gekker worden: er ligt een haas in de tuin van mijn vader. Tenminste, daar belde hij me zojuist over. Niet zomaar een haas, maar een gewonde paashaas. Mijn vader herkende hem niet meteen en heeft hem een klap met zijn stok verkocht. Het beestje leeft gelukkig nog en blijkt zelfs te kunnen praten. Mijn vader is zijn realiteitszin al langere tijd aan het verliezen: elk telefoontje lijkt hij wat verder van de werkelijkheid verwijderd. Deze pratende paashaas voelt zich uitgeput na de Paasdagen, een beetje zoals mijn vader na een leven van 94 jaar. En hij wenst verzorgd te worden. Lijkt ook wel wat op mijn vader, die meent steeds minder zelf te kunnen. Voor zichzelf zorgen blijkt moeilijker dan de verzorging van het gewonde diertje. Hij heeft al een pleister op zijn pootje geplakt en het bloedende hazenlipje met jodium bewerkt. Mooi, hoef ik verder niet in actie te komen.
 
Toch intrigeert me iets aan dit telefoongesprek. Deze haas doet – mogelijk uit dankbaarheid voor de goede verzorging – interessante ontboezemingen. Zijn spannendste en tegelijk mooiste Pasen heeft hij naar eigen zeggen vandaag meegemaakt en wel in mijn vaders tuin. Hij deed zijn gebruikelijke werk, toen mijn vader hem opmerkte. Nog voor hij zijn laatste ei kon verstoppen, lag hij versuft tussen de blauwe druifjes. Verdoofd van de klap sloeg hij zijn ogen op en keek mijn vader aan. Hij zag hem “met nieuwe ogen”. In mijn oude vader meende hij alle geknakte zielen van de wereld te zien. In mijn moeizaam strompelende vader zag deze paashaas de weerloosheid van al het levende. Zijn eigen weerloosheid was hem bekend: in het licht van een paar koplampen verstijfde hij al. Deze klap herinnerde hem er trouwens ook weer aan. Ineens realiseerde hij zich hoezeer alles wat leeft dezelfde kwetsbaarheid bezit. Hij begon liefde te voelen voor deze man. En mijn oude vader voelde deze liefde uitstralen naar zijn koude botten. Dit was groter dan wat hij ooit bij mensen ervaren had.

Tja, wat moet je als dochter met zo’n verhaal? Ik herinnerde me alle letterlijke en figuurlijke klappen die hij me had gegeven. En vroeg hem hoe hij ons dan zag. Daar moest hij even over nadenken. “Ik wou dat jij die paashaas was, dat je met liefde naar mij zou kijken. En dan wilde je vast ook wel voor me zorgen.”