#553 Dragen

Hoi Lia, wat een liefdevol verhaal. Ik zie de zoon met zijn moeder in zijn armen zo voor me. Mooi beschreven. 

‘Langzaam verval van krachten’ --> als hij de woorden niet hardop zegt, zou ik dit cursief zetten als een gedachte.

Vanaf het dressoir kijkt zijn vader, vanuit een zilveren lijst, met een kleine glimlach op de lippen, toe. ---> Het werkwoord toekijken heb je ver uit elkaar getrokken door de toevoeging van de lijst en de glimlach. Mooier vind ik persoonlijk:
Vanuit een zilveren lijst op het dressoir kijkt zijn vader toe, op zijn lippen een kleine glimlach.

Zij zitten fier rechtop, en hebben de twee jongste kinderen op schoot. --> de komma mag hier weg. 

Voor het raam blijft hij staan, en beziet het uitzicht van zijn jeugd. --> de komma mag hier weg. 

‘’Kijk eens hoe mooi de tulpen bloeien’’. --> de punt hoort vóór het ah-teken.

dit magere lijfje --> op zich liefdevol, maar lijfje vind ik niet echt passen bij een volwassen vrouw. 

Dankjewel voor het lezen, je compliment en opmerkingen. Het woord lijfje is hier idd niet op zijn plaats. Ga ik aanpassen in definitieve versie. 

De komma's ... ik vraag me af: 'mogen' of 'moeten' ze weg. En in hoeverre is het een keuze van de schrijver.

De aanhalingstekens 'bij langzaam verval van krachten' vind ik voldoende, vlgs mij is dat echt een  keuze of je in dit geval  de aanhalingstekens gebruikt, of beide: dus ah tekens en cursief.  

Een liefdevol verhaal, waarbij je ons subtiel door de geschiedenis van een gezin leidt. Juist door de observaties krijgt het verhaal een mooie emotionele onderlaag.

Ik haakte even op 'ontsmettingsmidel', bedoel je daarmee de geur van schoonmaak zoals chloor of juist van wondbehandeling zoals alcohol. Voor mij helpt het om dat te verduidelijken. 

Graag gelezen. 

De komma's ... ik vraag me af: 'mogen' of 'moeten' ze weg. En in hoeverre is het een keuze van de schrijver.

Het is zeker een keuze van de schrijver, als lezer geef ik aan dat het minder fijn leest. Daarnaast zijn er regels voor het gebruik van interpunctie. Wat je daar verder mee doet, is geheel aan jou.
https://onzetaal.nl/taalloket/komma-algemene-regels

‘’Kijk eens hoe mooi de tulpen bloeien’’.  --> de punt moet hier in ieder geval wel vóór het ah-teken. 
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens


 

Lia, mooi verhaal met een fraaie terugblik op de jaren 50. Graag gelezen

Ik vind het verhaal heel mooi. Het ouderlijke huis, herinneringen, de zoon die de moeder tilt. Maar deze 86 woorden beschrijving van een foto steken er nogal uit.

Vanaf het dressoir kijkt zijn vader, vanuit een zilveren lijst, met een kleine glimlach op de lippen, toe. Ernaast prijkt een grote foto van het gezin, eind jaren vijftig vastgelegd door een fotograaf.  De ouders vormen het middelpunt. Zij zitten fier rechtop, en hebben de twee jongste kinderen op schoot. Naast hen de vier meisjes, twee aan twee. Zij dragen identieke zondagse jurken, en grote witte strikken in het haar. De jongens, hijzelf uiterst rechts, staan erachter, stuurs en stijf in gestreken overhemden en wollen spencers.

Persoonlijk zie ik het liever óf korter, óf meer verbonden met de rest (duidelijker de kroon van het verhaal).

Bijvoorbeeld die zus komt nog even langs in de rest van het verhaal, maar dat zou ook in dat schilderij meer kunnen worden uitgelicht (dat hijzelf achter zijn lievelingszus staat, ofzo). Een mogelijkheid is ook dat in die foto de moeder de zoon uit het verhaal in de arm draagt.

Het lijkt nu alsof die foto bij de schrijver veel persoonlijke herinneringen ophaalt die wij als lezer niet hebben, voor de lezer is het meer een opsomming. (niet dat die opsomming een probleem is, maar het aantal woorden is het meer)

Een voorbeeld om in te korten (en er zijn er meer) zou zijn

Zij zitten fier rechtop, en hebben de twee jongste kinderen op schoot.

->

Fier rechtop, en de twee jongsten op schoot.

Sfeervol en beeldend geschreven, ik ben best ontroerd na het lezen. De foto vertelt over een groot gezin, waarbij de kinderen netjes verzorgd zijn. Mooi gedaan.

Lia, bijna schrijnend en toch een opverend verhaal vol herinneringen. Mijn zwager was een forse kerel die stierf nog voor hij zestig werd. De kanker had hem totaal uitgemergeld, wat overbleef was als het 'lijfje' van een kleine vogel. Van mij mag het woord dus best blijven staan. 

Mooi, echt een brok-in-de-keelverhaal. Je bent wat slordig met interpuncties, maar dat doet niets af aan de vertelling.

Wat een fijne positieve reacties. Dank allen voor het lezen, en de opmerkingen.