#553 Stofje

Een stofdeeltje belandde op het vliegenraam van mijn slaapkamervenster. Het klampte zich vast aan een dun ijzerdraadje. Oef, ik ben eindelijk aangekomen, nu nog binnen geraken, dacht het. Het wachtte op een licht briesje en liet zich naar binnen blazen. Daar nestelde het zich parmantig op de rand van mijn hoofdkussen en wachtte tot ik thuiskwam.

Dit is het begin van een reisverhaal dat zijn mama schreef. Nadat Stefan op zijn twaalfde de verwijdering van een hersentumor overleefde en weer helemaal opbloeide, werd op zijn veertiende een nieuwe uitzaaiing hem fataal. Hij werd gecremeerd en het hoopje stof dat overbleef was de inspiratie voor het verhaal over een stofdeeltje dat ontsnapte en de hele wereld rondreisde. Na vele omzwervingen keert het stofje huiswaarts.

Bij het slapengaan hoort moeder een zachte stem: “Ik ben het, Stof … ik bedoel … Stef … ik bedoel … Stefan”.
“Stefan? Waar ben je?”
“Ik lig naast je, op je oorkussen. Neen, je hoeft niet te kijken, je kunt me amper zien, zo klein ben ik. Ik ben dat lichte stofdeeltje dat kon ontsnappen op de strooiweide. Ik wilde meteen naar je toekomen, maar de wind nam mij mee naar alle windstreken. Telkens hoopte ik bij jou te geraken, maar steeds weer belandde ik ergens anders tot vandaag. Nu kan ik eindelijk zeggen hoeveel ik van je hou, liefste mama. Ik ben het reizen zo moe en wil nu bij jou blijven. Kan dat?”

En of het kon. Stof … Stef … Stefan… ligt nu in een juwelenkistje op het nachtkastje. Zoals vroeger, toen Stefan nog klein was, leest mama verhaaltjes voor, want dat vond ie fijn en spannend. Elke avond ontspint zich hetzelfde tafereel en vlak voor ze indommelen, hoor je: “Ik zie je graag, tot morgen."