#547 Mispoes

Met gesloten ogen genoot ik van de zachte zonnestralen op mijn lievelingsbank in het stadspark, met een prachtig zicht op de gigantische vijver.
“Wil jij iets doen voor mij?” hoorde ik opeens vlak naast me. Ik opende slechts één oog en keek ietwat versuft recht in de mooiste groene ogen die ik ooit gezien had.
“Wel?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd lichtjes schuin hield en haar ogen vernauwde tot spleetjes.
“Euh, wat dan?” stamelde ik, enigszins geïntimideerd. Ze knikt in de richting van de vijver, waar een jonge kerel vlakbij de rand op een krukje zat met een hengel in zijn handen. “Hij daar,” knikte ze nogmaals in zijn richting, “hij heeft daarstraks met alle kracht aan mijn staart getrokken, gewoon voor het plezier!”
Mijn mond viel lichtjes open. Ik stond op met mijn borst recht vooruit. “Wat wil je dat ik doe?”
Ze fluisterde iets in mijn oor en glimlachte triomfantelijk. “Lukt dat, denk je?” vroeg ze. “Natuurlijk!” antwoorde ik vastberaden.

Terwijl ze zich neervlijde op mijn bank, strekte ik me uit en sloop zo laag mogelijk bij de grond naar de jongeman. Hij was zich van geen kwaad bewust. Zodra ik muisstil op een halve meter van hem af stond, begon ik te blazen als een wildeman en sprong als een ware ninja in zijn nek om mijn nagels in zijn tere vel te planten.

“Aaaaaaaaaah!!!” gilde hij uit alle macht, terwijl hij rechtvloog en allerlei kronkelende bewegingen maakte. “Rotkat! Laat los!” Uiteindelijk moest ik mijn greep lossen en vloog recht in een struik.

Achter me hoorde ik een harde plons en vanop mijn lievelingsbank kwam een zacht grinnikende miauw.