#546 De smid

Wat een mooi verhaal! Ik was er zelf helemaal bij en hield achter de aarden wal mijn adem in. graag gelezen! Deze zin vond ik niet zo lekker lezen en haalde mij uit het verhaal: ‚onwillekeurig fluister ik tegen …‘

Hoi Sonnema,

Heerlijk verhaal! Knap in (ongeveer) 400 woorden! Ik heb het met plezier gelezen. Heel spannend, en het nodigt uit om verder te fantaseren :). Ik had enkele punten waar ik zelf over viel:

Ik knijp weer mijn ogen half dicht, nu tegen de felle zon. -> dit "weer" haalde me eruit. Ik knijp mijn ogen dicht tegen de felle zon.

In de verte kan ik iemand zien rennen. Ik herken haar stem, het is mijn zusje Iofa.
'Adann, Adann... Ze... ze komen.' -> Dit kon ik niet helemaal voor me zien. Als ze zó ver is, dat hij zijn eigen zusje niet eens kan herkennen, hoe kan hij dan wel haar stem (her)kennen, of überhaupt horen?

Voordat ze er is heb ik me alweer omgedraaid en ren naar de hut. -> de 'alweer' doet de suggestie dat het niet lang duurt voordat ze er is, maar als ze zo ver is dat hij haar niet herkend dan heeft hij wel een minuutje toch?

'Laat je schild en zwaard hier, dan maak je geen geluid.' -> het is onduidelijk wie dat zegt, lofa? Misschien handig om toe te voegen "zegt x".

Even later sta ik bovenaan de witte kliffen. -> 'even later' haalt voor mij de spanning eruit. "Ik sta bovenaan de witte kliffen."

Verderop liggen inderdaad grote schepen met blinkende voorstevens en kleurige zeilen te dobberen op de kalme zee. -> "inderdaad" mag wat mij betreft eruit. Het is duidelijk dat die twee zinnen verbinden.

Kleine bootjes met mannen schuiven langzaam naar het strand. -> mooi! 

Hun rode mantels wapperen in de wind. -> als ze door de branding ploeteren kan ik me bijna niet voorstellen dat hun (kletsnatte) mantels nog wapperen in de wind, als ze die überhaupt omdoen als ze van een boot de zee in gaan stappen.

Misschien valt het mee en zijn ze niet zo gevaarlijk. -> ik vond de eindzin zonde. Het kan wellicht iets dreigender? Misschien dat hij zich bedenkt dat ze meer wapens nodig hebben als die lui ooit besluiten terug te keren, of dat hij zich afvraagt of dit verkenners waren voor een aanvalsvloot of ontdekkingsreizigers, of weetikveel wat. Ik kan me gewoon niet voorstellend dat dat zijn eind-gedachte is, zo schouderophalend.

Anyway, zijn toch aardig wat puntjes geworden, maar vond het echt een tof verhaal. Als er een vervolg was, zou ik het zeker lezen!

Wat een leuk verhaal! Het is beeldend geschreven, ik zie het voor me en leef helemaal in die tijd mee.

"Ik gris een zwaard en schild uit de voorraad. Dan staat ze naast me. Hijgend en uitgeput zakt ze op de lemen vloer. Ze pakt de waterzak van me aan en drinkt gulzig." Als hij een zwaard en schild in zijn handen heeft, kan hij dan ook nog een waterzak in zijn handen hebben?

Het onwillekeurig fluisteren wat KingCharles noemt leidde mij ook af. Daarbij klinkt het best doordacht, helemaal niet zo onwillekeurig. 

Hoi King Charles, Karel en Dreaming.

Dank jullie voor de feedback, ik ga kijken of ik één en ander kan verduidelijken. Het onwillekeurige gaat met name over het fluisteren, niet over wat hij zegt. Het heeft geen zin om te fluisteren, want de vijand is er nog niet, maar het gevoel van gevaar dwingt hem ertoe. Maar als dat niet scherp is pas ik het denk ik aan.

Voor alle duidelijkheid, het gaat over de inval van Brittannia door Caligula, waarbij het verhaal gaat dat hij zijn mannen slechts schelpen liet verzamelen op het strand als teken dat hij de zee overwonnen had.

Mooie details, dat schild dat tegen zijn rug slaat. 
Het zintuigelijke is mooi opgezet! Mooi die stemmen die ver dragen.
Ik zou hier twee zinnen van maken: De hamerslagen klinken hard en fel. Telkens wanneer de hamer het metaal raakt vliegt er een vonkenregen door de schemerige kamer.
Vervolgens zou ik niet meteen overstappen op het sissen van het metaal, maar hier eerst nog duidelijk maken dat de HP de smid is. Dat kan al door het woordje de van de hamer te vervangen door mijn. Vervolgens iets als: Een aggressief gesis stijgt op wanneer ik het staal in een vat met water dompel. Wolken stoom slaan om me heen. Opeens klinkt er geroep in de verte etc.
Graag gelezen!

Mooi historisch verhaal dat ik met veel plezier gelezen heb. Bedankt voor het noemen van de historische setting.

Dag Sonnema,

Ik las eerder de eerste versie en nu dus de aangepaste. De aanpassingen zijn het verhaal volgens mij ten goede gekomen, hoewel de eerste versie me ook al goed beviel.
Nadeel is dat als je de achtergrond niet kent, het een enigszins ongeloofwaardig verhaal lijkt. Soldaten die mosselen of schelpen verzamelen en dan weer teruggaan. Ik vraag me af of dat feit bij Adann ook niet de nodige verbazing zou hebben opgeroepen. En ik heb een zeurtje (jawel, sorry). Als de boten dobberen, zijn de zeilen dan niet gestreken?
Graag gelezen. Het detail van de enkele rode pluim, maakt duidelijker (voor mij) dat het romeinen zijn. Ik vind het knap - ook hier - hoe je een goede balans weet te vinden in je verhalen tussen de historische details, de sfeer van het verleden en het verhaal dat je vertelt. 

Ha Emmy, Job en Angus,

Dank voor de complimenten en de feedback. Ik zal eens kijken of ik de zinnen nog wat kan polijsten en twijfels weg kan nemen. @Angus. Ja het is zeker een absurde situatie, maar binnen de 400 woorden kan ik die verwarrende gevoelens nog niet helemaal kwijt. Ik ga nadenken of ik delen schrap en dat probeer vorm te geven maar wordt denk ik best lastig. En de zeilen zijn waarschijnlijk inderdaad niet gehesen, maar als ze zo kleurrijk zijn kun je dat ook zien zonder dat ze bollen in de wind. Desalniettemin een goed punt dat toelichting zou kunnen krijgen. 

@Angus. Ja het is zeker een absurde situatie, maar binnen de 400 woorden kan ik die verwarrende gevoelens nog niet helemaal kwijt. Snap ik. Die limieten dwingen tot keuzes.
punt dat toelichting zou kunnen krijgen. Misschien gewoon het woord gestreken toevoegen?