543 - het leven is hard

Storm Eunice rent om het huis, trekt aan de ene kant, beukt een tel later tegen de andere gevel, vastbesloten om als ongewenste gast toch toegang tot het huis te krijgen. Met de regen die tegen de dakpannen slaat, kruip ik diep onder mijn dekbed in een warme slaap.

De volgende ochtend blijkt de georganiseerde chaos in mijn tuin gespaard gebleven. Op een enkele verdwaalde tak na, lijkt het redelijk rustig. Dan valt mijn oog op iets lichtblauws, schuin achter de tuintafel.
Ik loop erop af en ga door mijn knieën, pak het bundeltje op en veeg wat modder van het waarschijnlijk eens helderblauwe lijfje. Op sommige plekken is de stof bijna compleet afgesleten. Een been hangt los aan het buikje en zijn linkeroor is stijf van vuiligheid. Een oog is verdwenen. Als ik hem omdraai, zie ik een gat van een paar centimeter op zijn rug, onder zijn nek.
‘Och, arm ventje. Heeft de storm je zo toegetakeld?’
‘Nou, niet alleen de storm.’
Ik schrik van de stem en laat de knuffel bijna uit mijn handen vallen.
‘Au! Kijk eens uit, wil je? Niet zo knijpen!’
‘Sorry, ik…’
‘Misschien kun je me even neerzetten? Ik ben er niet zo van gediend aangeraakt te worden. Daar was ik eindelijk van verlost.’
Ik zet het slungelige konijnenlijfje op mijn tuintafel neer. Het duwt zichzelf overeind, gaat staan, wankelt even en loopt dan een paar rondjes.
‘Wat kijk je nou? Nog nooit een wandelende knuffel gezien?’
‘Nee, eigenlijk…’ Dit kan niet waar zijn.
‘Shit.’ Hij probeert op zijn eigen rug te kijken. ‘Ik ben gewond, hè?'
'Ja, je hebt een flink gat, net onder je nek. En ook je been zit niet meer goed vast. En je oog…’
‘Ja, ik voel me ook niet helemaal fit.’ Met een schuin hoofdje kijkt hij me aan. ‘Kun jij me oplappen?’
‘Hm, dat moet wel lukken.’

Ik neem het konijn mee naar binnen en pak de benodigde spullen. Ik zet zijn been vast en naai vervolgens zijn rugje weer dicht.
‘Wat wil je dat ik met je… uhm… oog doe?
‘Die is er al lang af, ben er aan gewend. Laat maar zitten zo.’
‘Heb je een naam? Dan kan ik ervoor zorgen dat je terug thuis komt.’
‘Ze noemden me Flappie, maar noem me maar Ruig. Ik kots van Flappie. En ook van Morris trouwens. Nog in geen honderd jaar ga ik terug naar dat kutkind.’
‘Wat?’ Morris is de dreumes van een paar deuren verderop.
‘Morris is een kwijlkop.’ Ruig maakt een obsceen gebaar. Zijn pootje heeft geen duidelijke vingers, maar het is duidelijk wat hij bedoelt.
‘Dat schattige manneke?’
‘Schattig? Schattig?’ Zijn stem wordt steeds luider. ‘Zou jij het schattig vinden als je constant overal mee naartoe wordt gesleept? Aan je oor?! Hetzelfde oor waarop dag én nacht gesabbeld wordt? Hoe zou jij je voelen als je als zakdoek wordt gebruikt? Heb jij enig idee hoe de neus van dat monster ruikt? Hoeveel van zijn snot er al aan mij is blijven kleven?’
Ruig praat steeds sneller en hij lijkt rood aan te lopen.
‘En denk maar niet dat ik ooit gewassen word. Nee, nee, nee, dat kan die arme lieve Morris niet aan. Stel je voor, dat een kind leert omgaan met teleurstellingen. Nee hoor, Morris krijgt alles wat hij wil. Maar ik dan? Denkt er iemand ooit aan mij? Nee!’
‘Zo had ik het nog niet bekeken,’ moet ik toegeven. ‘Dus, je bent ontsnapt?’
‘Ja, gisteren zag ik eindelijk mijn kans schoon. Morris sliep en ik liet me op het juiste moment uit de buggy glijden, rolde snel onder de struiken en was van plan later op de avond verder te reizen. Ik had gehoord dat Spanje heerlijk moet zijn. Maar toen kwam die stomme wind en verpestte alles. Ik kwam in jouw tuin terecht en er moet een tak op mijn hoofd terecht zijn gekomen, want ik weet niets meer totdat jij me daarnet optilde.’
‘En nu?’
‘Ik zou het waarderen als je me verder op weg helpt.’ Ruig doet een paar kniebuigingen, waarbij hij zijn armen afwisselend naar boven en opzij strekt. ‘Ah, heerlijk!’
‘Wat dacht je van eerst wat wellness?’

Na een rondje wasmachine en droger leg ik Ruig in een schoenendoos, waar ik een lekker bedje in heb gemaakt van stukjes oude stof.
Op weg naar het pakketpunt, zie ik blaadjes op de lantaarnpalen hangen. Morris zoekt zijn knuffel, er wordt zelfs een beloning uitgeloofd.
Ach ja, denk ik bij mezelf, kleine Morris zal nog wel ergere dingen mee maken.