#539 Zorg op maat

Mia kijkt op van de krant die vanmorgen zomaar bij haar werd afgegeven. In de deuropening staat een jonge vrouw in uniform.
‘Goedemorgen, mevrouw De Vries. Ik ben Janneke, uw persoonlijke verzorgende voor vandaag.’
Mia kijkt haar niet-begrijpend aan. ‘Heb ik een eigen zuster?’
‘Jazeker, mevrouw, met ingang van dit jaar krijgt u ieder dag iemand toegewezen die speciaal voor u zorgt.’
Met gefronste wenkbrauwen en een schuine blik kijkt Mia haar aan. ‘Wat is het addertje?’
‘Pardon?’
‘Verplegend personeel is schaars. Waar halen jullie de mensen vandaan? Uit welk potje gaat dat betaald worden of krijg ik straks een peperdure rekening gepresenteerd?
‘Ik zal even bij u komen zitten, dat praat wat makkelijker.’
‘Heb je daar tijd voor?’
Janneke pakt een stoel en schuift bij Mia aan tafel. ‘Zeeën van tijd. Vanaf nu krijgen hulpbehoevenden alle zorg die ze verdienen. Waar zullen we vandaag mee beginnen?’
De vraag overvalt haar, Mia is nog helemaal overdonderd.
‘Uh, normaal komen ze me altijd eerst wassen, maar het liefst zou ik willen beginnen met een lekker ontbijtje.’
Janneke pakt een apparaatje uit haar uniform. ‘Geen probleem, daar ga ik voor zorgen.’
Mia ziet tot haar verbazing dat alles wat ze opnoemt op het apparaatje wordt aangetikt.

Halverwege de middag rinkelt bij Jet de telefoon. Voor ze goed en wel kan antwoorden, ratelt haar moeder met een hoge stem een onsamenhangend verhaal.
‘Mam, rustig aan, ik kan je nauwelijks verstaan.’
Ze hoort hoe haar moeder een diepe ademteug neemt.
‘Ik denk dat ik droom,’ klinkt het iets rustiger.
‘Hoezo? Wat is er gebeurd?’
Opnieuw doet haar moeder haar relaas. ‘Ik heb voortaan elke dag een eigen zuster en ik mag kiezen wat ik wil eten. Na het douchen bracht ze me naar de kapper; daar heb ik zo van genoten.’
‘Dat heb je ook verdiend.’
‘Kind, ik weet niet wat me overkomt. Vanmiddag kon ik met mijn vriendinnen in het restaurant lunchen, zij waren ook al zo verbaasd. Er staat meteen iemand klaar als we naar het toilet moeten. Ze hebben tijd voor een praatje, zelfs voor een spelletje. Het is echt geweldig.’
Een vrouwenstem klinkt op de achtergrond.
‘Oh, ik moet ophangen. Janneke gaat een stukje met me wandelen. Dag, lieverd.’
‘Dag, mam. Ik zie je vanavond.’

Met een brede grijns kijkt Jet naar het toverstokje voor haar op tafel. Ze was er sceptisch over, maar de spreuk deed overduidelijk zijn werk.