#538 Wateroverpeinzingen

'Laat die klimaatbobo's maar lullen. Wij zitten hier veilig.'
De strakke zeewind blaast Michel's sigarettenrook in mijn richting. Rillend en gniffelend drukt hij de peuk uit in het drassige zand.
'Ik weet het niet hoor. Soms denk ik toch wel eens dat die veiligheid ook maar betrekkelijk is. Je weet wel; gewoon die eeuwige gedachte dat het gras misschien toch groener is aan de overkant.'
'Jezus Frank, je had echt niet moeten gaan studeren. Die filosofische onzin die je nu uitkraamt, is niet goed voor je.'
De wind wordt krachtiger en landinwaarts. Het zeewater begint te naderen. Michel gaat ervoor staan, alsof hij de grote Nereus is die zijn natte onderdanen al tot zich geroepen had.
'Maar echt Michel, zou je niet een keer weg willen uit Duindorp? Ik bedoel, het is uiteindelijk allemaal heel beperkt hier. Als je echt vooruit wil, heb je hier toch eigenlijk niet zo veel meer te zoeken. Jij bent het hier toch ook ontgroeid...'
Het geluid van mijn stem waait in een rap tempo weg, maar toch kan ik me niet voorstellen dat onze held het niet gehoord heeft. Michel staart vooral in de verte, waar je door de wolkenloosheid eventjes Groot-Brittannie kan zien.
'Zo ver bedoel ik ook niet direct. Kom, er zijn nu even betere plekken voor dit soort discussies.'

Demonstratief zet ik grote stappen richting de duinen. Ergens zegt een zintuig wel dat Michel me niet zal volgen. Als ik in de buurt van het korrelzand ben, raken de eerste spatjes de laarzen van onze plaatselijke waterrat. Laarzen die inmiddels wat dieper wegzakken, in het steeds meer wordende drijfzandstrand. Ik bedenk me of ik hem ga redden, als de Neptunus tenonder gaat aan zijn wateroverpeinzingen, en besluit van niet. Een vagelijk beroep op zelfbeschikkingsrecht. Hij zal waarschijnlijk wel gelijk hebben; ik ben echt geen beter mens geworden sinds ik een studie heb afgerond.