#537 Spook in de nachtdienst

Piep, piep, piep. Infuusalarm! Oei! Was ze bijna ingedommeld. Snel loopt ze naar de kamer van meneer Troost. Hij slaapt rustig door terwijl ze de infuuszak verwisselt. Wat ziet hij eruit; zo mager, zo wit. De arme man. Dit wordt hoogstwaarschijnlijk z’n laatste kerst.

Dat geldt ook voor de andere kankerpatiënten die ze onder haar hoede heeft. Het zijn er maar vijf. Gister was het een leegloop geweest. Sommige patiënten komen meteen na de kerst weer terug voor verdere behandeling, anderen hopen zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven. Omdat er slechts vijf patiënten overbleven, had ze aangeboden om twee nachten alleen te draaien. Dat kon ze makkelijk aan. Het enige probleem zonder collega erbij was het wakker blijven! Zeker nu, zo tegen de ochtend.

In de personeelskamer staat voor het raam een grote opgetuigde boom. Middenin de ruimte staat een feestelijk gedekte tafel, voor het kerstonbijt, straks met de collega’s van de dagdienst. Uit de radio klinkt onafgebroken zachte kerstmuziek. Ze pakt een Libelle van tafel, en bladert wat door het dikke  feestdagen nummer. Een krakend geluid op de gang laat haar schrikken. Ze kan het niet meteen thuisbrengen, en gaat poolshoogte nemen. Niets te zien. ‘’Vast de vader van Marion’’, denkt ze, met een glimlach. Haar spirituele vriendin-collega met wie ze vaak samen nachtdienst draait, wijt ieder ondefinieerbaar geluid aan haar overleden vader die haar komt begroeten.   

Allemaal gekkigheid, denkt ze, terwijl ze weer gaat zitten. Ze verdiept zich weer in het tijdschrift. Pagina’s vol onhaalbare kerstversieringen en uitgebreide diners. Plotseling klinkt op de gang het geluid van een deur die in het slot valt. Wat is dat? Geen van haar patiënten kan zelfstandig uit bed. Is er iemand anders op de afdeling? Ze legt het tijdschrift op tafel en staat met een akelig voorgevoel op. Was ze nou maar niet alleen hier!

Op de gang ziet ze aanvankelijk niets, maar als ze verder loopt ziet ze dat de deur van de spoelkeuken dicht is. Dat is vreemd, want die staat altijd open omdat je vaak met je handen vol in en uit moet. Angstig opent ze de deur. Niets, niemand. Ze haalt opgelucht adem, maar tegelijkertijd hoort ze sloffende voetstappen naderen. Is er toch iemand uit bed gekomen? Onmogelijk, ze kunnen alle vijf niet op de benen staan. Maar wie of wat is het dan? Toch de vader van Marion…? Of, nog erger, misschien is het wel haar eigen vader. Die verhaal komt halen? Omdat ze hem in zijn laatste jaren verwaarloosd heeft? Kom op, doe normaal mens, spreekt ze zichzelf toe. Jij gelooft daar niet in! Maar ze is er niet meer zo zeker van, want wie weet wat zich allemaal afspeelt tussen hemel en aarde? Voorzichtig kijkt ze om het hoekje van de spoelkeuken de gang in. Leeg. Of staat daar iemand? O nee, het is de grote plant, bij de balie. Ondanks alles moet ze lachen om zichzelf. Schrikken van een plant!  Maar het lachen vergaat haar snel, want achter de deur van kamer 10, tegenover de spoelkeuken, klinkt een zachte stem ‘’Zuster, zuster..’’. Dat bestaat niet! Die kamer is leeg, daar ligt geen patiënt. En nog erger: ze herkent de stem. Misschien zwakker dan in haar herinnering, maar onmiskenbaar de lage stem van haar vader!  

‘’Zuster,’’ roept ie weer, ‘’Zuster.. ‘’. Zal ze de deur open doen? Ze aarzelt. Dan gaat plotseling een alarm af.  Een patiënt belt. Ze hoort het op de pieper in haar schortzak, en ziet het aan de rode lamp boven een deur verderop in de gang. Vrijwel direct floept boven iedere deur de rode lamp aan. En haar pieper bromt onophoudelijk. Ze kan het geluid uitzetten, maar het apparaat blijft wild trillen in haar hand. En ondertussen steeds die stem; ‘’Zuster, zuster..’’

Wat gebeurt er toch allemaal.  Wanhopig en tot niets meer in staat, laat ze zich met de rug tegen de muur op de grond zakken. Ze legt haar hoofd op haar opgetrokken knieën, maakt zich zo klein mogelijk. Met haar handen over haar oren en haar ogen stijf dicht, wacht ze doodsbenauwd op? Op wat…? Ze weet het niet, maar het zal verschrikkelijk zijn!

Piep, piep, piep! Een infuuspomp! In een plichtsgetrouwe reflex komt ze overeind. Er glijdt iets glads van haar schoot. Ze opent haar ogen en ziet voor haar voeten een Libelle liggen, en recht voor haar geen dichte deur, geen roepende dode vader, maar een grote opgetuigde kerstboom. Ze loopt de gang op. Buiten het gepiep van de infuuspomp is het doodstil, en nergens brandt een alarmlamp.

Haar hart gaat nog wild te keer, en haar handen trillen als ze de infuuszak verwisselt. Langzaam beseft ze dat het gespook slechts een afschuwelijke nachtmerrie is geweest. Oei! Was ze toch in slaap gevallen!