#536 Wat ware liefde is…

‘Sneeuwt het?’
Het zacht getik van breinaalden werd even onderbroken.
‘Ja, hoezo?’
‘Ik kan het dus nog.’
‘Wat kan je nog, lieverd?’
‘Voelen dat het sneeuwt.’
‘Hoe kan ik er zeker van zijn, dat je het niet op de radio hebt gehoord?’ Trude hield ervan haar man wat te plagen.
‘Eerlijk niet. Ik krijg er van die typische hoofdpijn van.’
‘Kom eens hier, dan kan ik zien of het een beetje gaat passen.’
Een bol wol gleed bij het opstaan van haar schoot. Geïrriteerd volgden haar ogen de baan die de bol over het parket aflegde. Pascal was er gelukkig niet op gaan staan. Ze besloot haar man er niets over te zeggen. Zijn handen vonden de hare, bevoelden het breiwerk. Wat stijfjes had hij de breinaald van haar overgenomen. Hij hield hem geroutineerd onder zijn kin.
‘Welke kleur heb je uitgekozen?’
‘Donkergroen, dat staat je het beste. Het is een best moeilijk patroon.’ Ze begeleidde zijn hand naar het midden van het voorpand. ‘Ik kan er ook een spencer van maken.’
‘Geen zin om mouwen te breien?’ Nu was Pascal het, die lachte. Hij gaf haar het breiwerk weer terug ‘Hoe ging dat gebedje ook alweer? Oh lieve God, geef me geduld, maar alsjeblieft wel meteen!’
‘Had Ruben er niet al moeten zijn? Je moet vanavond toch recenseren?’
‘Ik heb hem afgezegd. Ik heb liever dat jij meegaat Trude.’
‘Wat staat er op het programma?’ Haar stemming was omgeslagen.
‘Bruckner vijf.’
’Alwéér?’
De voordeur sloeg die avond nét iets harder in zijn sponning.