#536 - Kleine speler

Ik doe de buitendeur open en wordt begroet door een ijzige kou. De bergtoppen die gister nog zo mooi zichtbaar waren, liggen nu verstopt onder een dikke laag mist. Mijn mond is gortdroog en alles lijkt te draaien. “Even wachten, lul!” hoor ik achter me. Het is Roderick, één van mijn dispuutgenoten.
”We moeten dit natuurlijk wel mooi vastleggen”, voegt hij eraan toe.

”Ik weet het niet, man. Volgens mij ben ik nog halfdronken. Straks raak ik onderkoeld”, zeg ik.
”Ach, stel je niet zo aan. ‘s Avonds een vent, ‘s ochtends een vent”, antwoordt Roderick.
”Mannen, de kleinste speler van gisteravond staat op het punt de sneeuw in te duiken!” roept Roderick naar boven. Boudewijn en Timo-Jorn komen de trap af.

”Waarom heeft hij zijn onderbroek nog aan?” vraagt Boudewijn.
”Inderdaad, de afspraak was free willy !” bevestigt Timo-Jorn.
”Je hoort het, Bartje, uit met die boxer”, zegt Roderick bevelend. Alles in mij protesteert, maar ik wil me niet laten kennen. Ik trek mijn laatste kledingstuk uit en ren naar buiten. Het drietal loopt achter me aan.

”Zie hier de man die gisteravond slechts vijftien bier op kon. Jullie weten het: kleine spelers worden gestraft, ook in Oostenrijk!” roept Roderick met zijn Iphone in zijn hand.
”Dát lijkt me een mooi plekje”, zegt Boudewijn, wijzend naar een dik pak sneeuw naast ons huisje. De mannen tellen af. “Drie, twee, één!” Ik neem een grote hap lucht, trek een sprintje en duik head first de sneeuw in.

Wat begint als een oncontroleerbare rilling, gaat al snel over in totale verstijving. Ik merk dat mijn ademhaling vertraagt en voel plotseling een extreme slaperigheid opkomen. Ergens in de verte klinkt dof gelach, maar mijn gedachten dwalen af. Ik zie mijn vader en broertje voor me, die rond deze tijd allang op de piste zullen staan, en wenste dat ik gewoon weer met hen mee was gegaan.