#536 Kerst in het bos

Eufrasie Heks, Filip Eekhoorn en Jules Boskabouter zaten tevreden na te genieten van hun kerstmaaltijd, toen plots de voordeur openvloog en een ijzige stormwind het huisje binnenstoof.
“Boos! Boos! Boos!” bulderde de wind, terwijl hij door de kamer raasde en alle huisraad in het rond slingerde.
Filip liet van schrik zijn stuk notentaart vallen en dook onder de tafel.
“Je heb Zephyr Wind niet uitgenodigd, Eufrasie,” fluisterde Jules, “en nu is hij boos, denk ik.”
Eufrasie bleef kalm zitten en zei: “Ha, Zephyr, welkom. Ik ben blij dat je toch nog gekomen bent.”
Een forse windvlaag deed de gordijnen omhoog stuiven en de theepot trillen.
“Nog gekomen! Je hebt me niet uitgenodigd! Ik ben boosss!”
“Toch wel, Zephyr. Ik heb de uitnodiging gisteravond op je deurmat gelegd. Waarschijnlijk heb je vanmorgen je deur met een ferme windstoot geopend en is daardoor de uitnodiging weggevlogen.”
Zephyr bedaarde lichtjes en keek een beetje beschaamd. Ja, hij gooide ’s morgens zijn deur nogal bruusk open. Daar kon hij niets aan doen, het lag in zijn aard.
“Jullie hebben cadeautjes uitgepakt zonder mij!” blies hij. Het verfrommelde cadeaupapier wervelde naar alle kanten.
“Jouw cadeautje ligt veilig in de keuken,” antwoordde Eufrasie. “Ga rustig zitten, dan haal ik het en krijg je een kopje thee.”
In de keuken zette Eufrasie een grote kop kamillethee en toverde vlug een cadeautje in elkaar.
“Hier, Zephyr, dit is voor jou. Het is iets dat je nog niet hebt.”
Met één slok dronk Zephyr de thee op. Hij kalmeerde onmiddellijk en opende het pakje. Een beetje verbaasd keek hij naar de lege doos.
“Wat is het?” zuchtte hij.
“Windstil” antwoordde Eufrasie.
Vol bewondering staarde Zephyr naar de doos. Met een zacht briesje streelde hij de wangen van Eufrasie.
“Nee, dat had ik nog niet. Bedankt, lieve Eufrasie. Je hebt mij de mooiste kerst ooit gegeven.”
Zwaaiend met zijn cadeautje blies hij de deur uit en keerde terug naar zijn huisje in de bergen.