#536 - De deur van Wipke Wouternoot

Het was oudejaarsnacht en Wipke Wouternoot liep door de stille sneeuwvlakte. Iedereen in het dorp was druk met galajurkenpassen, champagnenippen en kaviaarkeuren. Wipke haatte dat. Ze had behoefte aan rust, weg van alles. 

Toen zag ze de deur. 

Ouderwets en verwaarloosd. Wipke had er verhalen over gehoord — de deur die alleen op oudejaarsnacht verschijnt.

'Wie is daar?' riep ze.

Er kwam geen antwoord. De deur stond op een kier, het ijzeren handvat bevroren. Wipke voelde iets trekken, als een onzichtbare kracht. Ze liep dichterbij en raakte de deur aan.

De deur ging langzaam open.

De ruimte achter de deur was anders dan ze had verwacht: een uitgestrekte opnamestudio vol camera’s en spotlights. In het midden prijkte een figuur, gehuld in zwartleder, met een bananenglimlach die gebleekte tanden tentoonstelde.

'Welkom, Wipke Wouternoot,' zei de figuur. Het was Koen Wouters, zoals ze hem kende van de televisie, toch anders. Rimpeligger. 

'W-wat?' stamelde ze. 'Waarom ben jij hier, meneer Wouters? En waarom ik? En wat met die deur?' Eén vraag per keer stellen, was niet waar Wipke Wouternoot om bekendstond.

'De deur verschijnt alleen voor wie klaar is voor een keuze. Je hebt het hele jaar gewacht, nooit durfde je binnen te stappen. Waarom nu wel?'

Wipke alpacaslikte. 'Wat is dit? Waar ben ik? VTM?'

'Dit is de plek van keuzes,' zei Koen, al zong hij eerder. 'Op oudejaarsnacht verschijnt deze deur. Wil je blijven, of terug naar je oude leven?'

Wipke aarzelknipperde, keek om zich heen en zag geen live publiek. 'Wat gebeurt er als ik blijf?'

'Je krijgt een nieuw pad, nieuwe kansen.’ Koen smaalde tevreden, alsof hij net een miljoen verdiende, alsof de buit binnen was. ‘Misschien een eigen programma! Wie weet? De hoofdrol in een Hollywoodfilm!'

Hollywood? 'En als ik terugga?'

'Dan kom je volgend jaar, op oudejaarsnacht, gewoon terug.'

Wipke sloot haar ogen. 'Ik ga terug.'

Koen Wouters keek pijnlijk.

De deur sloot zich. Ze stond weer in de witte sneeuwvlakte.

'Bij Niels Destadsbader was ik gebleven,' zuchtte Wipke,