# 536 Leo en Guillaume
Antwerpen ontwaakt. Ik moet er tussenuit, denkt ze. Haar ouders overwinteren in Marbella. Ze heeft de sleutel gekregen van hun chalet in de Gaumestreek . Samen brachten ze er vele zomers door. Leo jankt als hij merkt dat ze kleren in een reistas stopt. De slimme labrador heeft door dat ze weggaat. Hij mag mee.
Hélène gooit het laatste blok in de houtkachel en beseft dat ze dadelijk naar buiten moet. Een gure noorderwind giert om het huis en er ligt een pak sneeuw. Hoe heeft ze het in haar hoofd gehaald om hartje winter naar dit afgelegen oord te komen?
Ze roept Leo, maar er is geen hond te bespeuren. Leo opent deuren die niet op slot zitten. De voordeur van het chalet is gesloten, maar de buitendeur van de keuken is los en staat op een kier. Warempel, als ze de deur opent, ziet ze in de verse sneeuw een spoor van hondenpoten die leiden naar de tuinberging. Voor de ingang van het hok staan voetafdrukken. Haar hart gaat tekeer. ‘Leo!?’
De labrador blaft. De deur vliegt open en ze kijkt in twee groene ogen.
‘Er kwam rook uit de schoorsteen, dus kom ik even dag zeggen. Jij bent Hélène, niet?’
Achterdochtig kijkt ze de man aan: ‘Hoe ken je mij?’
Aarzelend schudt ze zijn uitgestoken hand.
‘Jullie kwamen hier vroeger op vakantie. Ik ben Guillaume, de zoon van de boswachter.’
Ja natuurlijk, denkt ze, Guillaume uit Gaume, de adonis met de felgroene kijkers, wat waren we gek op hem. Door een hevige windvlaag knalt de deur van het hok weer dicht.
‘Ik kwam net om hout’, bloost ze, nu helemaal opgelucht.
‘Ik breng enkele blokken binnen, met Leo heb ik al kennis gemaakt.’
‘Hoe ken je de naam van mijn hond?’
‘Je riep hem toch daarnet.’
Eerst wat verwarring over…
Lid sinds
8 maanden 1 weekRol
Eerst wat verwarring over wie nu wie was (ik dacht eerst gek genoeg dat de persoon in de 1e alinea iemand anders dan Helene was), dus opnieuw gelezen.
Ik begrijp het einde ook niet helemaal, wil je iets zeggen met die achterdocht? Anders mis ik nog iets over dat ze zich geneert over haar domheid of iets dergelijks, iets waaruit blijkt dat ze die Guillaume nog steeds wel ziet zitten. Of slaat mijn fantasie nu gewoon op hol?
Ik zie het in ieder geval wel helemaal voor me, als de start van een heerlijke kerstfilm!
Laura, precies! Een…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Laura, precies! Een voorsmaakje voor een kerstfilm. Achterdocht omdat Hélène de Guillaume uit haar jeugd in eerste instantie niet herkende.
Graag gelezen, Gi. Lijkt…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Graag gelezen, Gi. Lijkt inderdaad het begin van een roman, ik wacht op het vervolg.
(In de zesde zin staat een komma te veel na Leo)
Ha Gi, Om verwarring over…
Lid sinds
13 jaar 10 maandenRol
Ha Gi, Om verwarring over dat het van begin af aan om Hélène gaat, zou je kunnen overwegen de ze in de eerste zin te vervangen door haar naam i.p.v deze pas later in het verhaal te introduceren. Herkenbaar zo’n onrustige hond bij het pakken van koffers. De deur is al open, je zou wellicht daar nog het woord verder aan kunnen toevoegen. Leuke wintersfeer.
Emily en Emmy, dank jullie…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Emily en Emmy, dank jullie wel voor de reactie. Buiten de komma van Emily, ben ik niet overtuigd van de suggesties van Emmy. Lang geleden schreef ik al eens een stukje over een kerel met groene ogen. De tijd was rijp om hem nog eens te laten passeren.
Mooi verhaal, Gi. Ik zie…
Lid sinds
3 maandenRol
Mooi verhaal, Gi. Ik zie mezelf met een kleedje op de bank het vervolg lezen of kijken. Lekkere sfeer!
Leuk verhaal. Stukje…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Leuk verhaal. Stukje verwarring tussen hoop en achterdocht maakt het wel mooi. Overgang tussen intro en dat ze in de hut is, is wat kort, maar daar ontkom je niet aan met deze woordenlimiet. Graag gelezen.
Noortje en Sonnema, ik…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Noortje en Sonnema, ik verdenk jullie ervan romantische zielen te zijn :-) Dank voor de prettige reacties.
Spannend verhaal met prima…
Lid sinds
18 jaar 3 maandenRol
Spannend verhaal met prima exposé, net goed qua lengte en achtergrond voor het verhaal. Toen ze de voetstappen ontdekte zat ik het op het puntje van mijn stoel, wat spannend. Daardoor was er precies genoeg spanning in het dialoog.