Op ons - #536

Geen geluid drong door de lange nacht, tot het eerste gekraak mij bereikte en ik wist dat er genoeg was voor wat ik moest doen.

'Ben je klaar?' vroeg jij altijd als dit gebeurde.

'Wat denk je?' antwoordde ik steevast, trok mijn dikke kleren aan, drukte de muts over mijn oren en liep gezwind naar buiten.

Vandaag aarzel ik, de eerste keer dat ik alleen moet rollen, ik weet niet of ik sterk genoeg ben, maar ik heb het jou beloofd.

'Blijf niet binnen schat,' zei je, voor je ging. 'Ga buiten en maak zoveel sneeuwmannen als je kan. Ik zal jou helpen, waar ik ook ben en denk aan mij als je de neus plaatst. Dan zal ik lachen, zoals wij deden en drink een warme chocola met een grote scheut rum. Op ons. Wil je dat doen?'

Het is veel kouder dan vroeger, de sneeuw is zwaarder, het lijf bijna niet te tillen. Mijn tranen bevriezen op mijn wangen als ik de wortel op zijn plek druk en luister, maar het blijft stil.

'Zie je wel.' Mijn woorden zweven op een witte wolk voor mij uit. 'Je bent echt we…'

Een pak sneeuw dondert naast mij neer, losgekomen van de boom die wij samen plantten, ik stap onder zijn takken.

'Je bent niet weg.'

Mijn tranen bevriezen niet meer.

‘Helemaal niet weg.'

Er komt geen nieuwe lawine, ik kijk naar de lachende sneeuwman en volg zijn voorbeeld. Ik maak chocolademelk met een dubbele scheut rum. De kou vliegt om mijn oren door de geopende voordeur, maar ik doe ze niet dicht, niet voor alles is voltooid. Met een grote mok sta ik in de deuropening.

'Op jou, mijn eeuwige schat.'

De rum verwarmt mijn lijf, een vlaag sneeuw vliegt in mijn gezicht. Ik hef de mok.

'Op ons.'