# 535 Het is ons gegeven...

De meeste meisjes die ik kende hielden ervan achter jongens aan te gaan, afspraakjes met ze maken en nieuwe spannende dingen te ontdekken. Ik was niet zo. Vanaf dat ik klein was, was ik op mezelf en niet geïnteresseerd in jongens. Ik denk dat ook meespeelde dat ik bang en onzeker was door een paar ongelukkige afspraakjes met ze. Wat ook niet hielp was dat ik een keer hoorde ” dat ze het wel mij wilde doen, maar met een zak over mijn hoofd”. Vanaf dat moment was ik angstig geworden en trok me terug in mezelf en op me zelf. Pas toen ik twintig was ontdekte ik tot mijn opluchting dat ik op vrouwen viel. Vanaf dat moment negeerde ik de mannen en richtte me enkel op vrouwen van mijn leeftijd. Ik ontmoette Lisa en vanaf het eerste contact wist ik dat ze het was voor mij. Ze was rustig, zat vaak met haar neus in de boeken en was er alleen voor mij.

Jaren verstreken en op een gegeven moment realiseerden we ons dat de biologische klok verder tikte en ons leven incompleet was. We hadden allebei een goede baan en genoeg tijd voor een kind. Alleen de manier waarop was voor ons een punt van discussie. En voor het eerst in ons leven was er sprake van wrijving. Lisa wilde een IVF behandeling proberen en ik stelde een donor voor. We kwamen er niet uit en toen ik na een lange werkdag moe thuis kwam en er een briefje van Lisa lag dat ze het weekend naar haar ouders was liepen de tranen me over de wangen. Op de automatische piloot gooide ik een diepvriesmaaltijd in de oven en at hem met lange tanden op. Na een half uur plafond staren besloot ik vanavond niet weg te gaan kwijnen. Ik pakte mijn jas van de kapstok en trok de deur achter me dicht.

‘He, Yvette, is het niet? ‘

Verbaasd na zo lange tijd mijn naam te horen keek ik op van mijn biertje. Voor me stond een lange man met een bril balancerend op zijn neus. Hij stak een lange, knokige vinger naar me toe,’ Helland Collega havo vier. ’Hij trok een stoel achteruit en plofte neer.’Joh...dat ik jou nu zie. Dat is lang geleden. ‘‘Stephan, ‘wist ik gravend in mijn geheugen. ‘Hoe is het met je? ‘

Anderhalf uur later had ik hem na vier biertjes snikkend alles verteld. Hij stond op en trok me tegen zich aan. Ik begroef me in zijn warme colbertje zoals een drenkeling zich vastklampte aan een reddingsboei. We liepen hand in hand samen naar mijn huis. Voor de deur draaide ik me naar hem om. Ik ging op mijn tenen staan en kuste hem…

Twaalf maanden later liepen Lisa en ik met een ondergaand zonnetje over de boulevard. Lisa  duwde de kinderwagen met onze wolk van een dochter erin , ze stopte , bukte zich en keek haar vol liefde aan.

‘Het is ons gegeven, ‘zei ze zacht en drukte me tegen zich aan .