#535 Geen goede vrind

‘Hoe kun je zo stom zijn, mam.’
‘Ja, maar …’
‘Laat maar.’ Tanja rommelt wild in haar handtas. ‘Eerst de passen blokkeren.’
Hoofdschuddend trekt ze haar mobiel eruit en zoekt naar het nummer van de bank.
‘Wat ben je toch ook eigenwijs. We roepen al jaren dat je hiervoor moet oppassen. Dat je niemand je pincodes moet geven. Dat de bank niet belt. En dat ze al helemaal niet langskomen om alles op te halen.’
Driftig toetst ze de cijfers in. ‘Nul twee nul, twee twee …’
Bibberend zit Tanja’s moeder op haar vaste plekje in de keuken. Met trillende hand dept ze haar tranen met een theedoek.
Als Tanja een keuzemenu krijgt, zet ze haar mobiel op speaker en legt ‘m op tafel. ‘Ja ja, één, ja. Pas blokkeren it is. En een beetje snel graag.’
Een robotstem vraagt aan de lijn te blijven.
Ze veegt een pluk haar uit haar gezicht en steunt dan met twee handen op de tafel terwijl ze toekijkt hoe haar moeder zachtjes haar neus snuit. In de theedoek.
‘Waar is je trouwring?’ Met een ruk draait Tanja zich om naar het kabinet en trekt een voor een de laatjes open. ‘Je sieraden! En je contante geld! Dat was toch voor de kleinkinderen? Lekker dan. Daar kunnen ze dus naar fluiten.’
‘Die mevrouw zei dat ik het beter in hun bankkluis kon bewaren. Mijn sieraden ook,’ zegt haar moeder schuchter.
Tanja rolt met haar ogen. ‘Jezus mam, heb je ze allemaal nog wel op een rijtje? Hans had toch gezegd dat je gelijk moest ophangen als je dit soort telefoontjes kreeg?’
‘Ze wilde alleen maar helpen. Ze luisterde naar me en had begrip voor jullie drukke leven. Ze was gewoon aardig en behulpzaam. Het was zo fijn om wat aandacht te krijgen.’ Opnieuw begint ze te snikken. Geruisloos.
‘Behulpzaam me dunkt.’ Met een schamper lachje gaat Tanja zitten. ‘Voor een tachtigjarige met geld, duh! Besef je wel wat de gevolgen hiervan zijn?’
‘Ja, ik snap nu dat …’
‘En wat voor heisa wij ervan hebben?’ onderbreekt Tanja haar. ‘Op pakjesavond nog wel. Ik had nu thuis gezellig cadeautjes moeten uitpakken en gedichten lezen. Sint liep te denken wat hij Tanja zou schenken.’ Met bombastische gebaren doet Tanja alsof ze Bernlef voordraagt. ‘Maar nee hoor, moeders gooit roet in het eten. Wat een timing. We hadden je beter wel kunnen ophalen, dan was dit niet gebeurd.’