#534 Hoop in december - herschreven versie

Herschreven versie. (Niet auto-biografisch.)

Alweer niks. Teleurgesteld zet ik mijn schoen terug op het rek in de gang. Vind Sinterklaas me dan niet lief? Ik hoop dat hij wel naar me wil luisteren vandaag.  
 
Ik open de koelkast. Niet veel soeps, ik zie alleen nog een half uitgeknepen pak yoghurt en een bakje halvarine. Ik laat de yoghurt staan voor mama. In de vriezer ligt nog een kapje brood. Ik laat het ontdooien, besmeer het met halvarine en doe het in mijn broodtrommel. Mijn fles vul ik met water. Tijd om naar school te gaan. Ik sluip naar boven, doe zo zachtjes mogelijk de slaapkamerdeur open en loop naar mama. Ik geef haar zachtjes een kus op haar wang. Ze slaat haar armen om me heen en knuffelt me.  
‘Dag kanjer van me, veel plezier op school.’  
 
Het is maandag, dus mogen we in de kring vertellen wat we in de schoen hebben gekregen. Sommige kinderen krijgen alleen op zaterdagavond een cadeautje, anderen elke dag. Voor de zekerheid zet ik mijn schoen iedere avond. Je weet ten slotte maar nooit.  
Het ene cadeau is nog groter dan het andere, maar de meeste kinderen vertellen dat ze snoep of een chocoladeletter kregen, daar sluit ik me maar bij aan.  

Na de kring gaan we tekenen. Voor Sinterklaas, dus ik doe extra goed mijn best. Hij en zijn pieten komen later die dag langs. Ik mag hem straks in de gymzaal laten zien hoe goed ik kunstjes kan doen in de ringen. Misschien mag ik later, als ik groot ben, wel als piet voor hem werken. Dan kan ik geld verdienen voor mama, daar wordt ze vast heel blij van.  

Zo goed ik kan doe ik mijn kunstjes. Als ik klaar ben, bonst mijn hart in mijn keel. Niet alleen door de inspanning. Ik veeg mijn zweterige handen af aan mijn gymbroek. Dan pak ik mijn tekening en zucht diep. Ik verzamel al mijn moed en geef mijn tekening aan Sinterklaas. Hij lijkt er blij mee. Dit is mijn kans. 
‘Sinterklaas? Mag ik wat vragen?’ Ik hoor dat mijn stem trilt.
‘Zeg het eens mijn beste jongen.’  
‘Mag ik mijn verlanglijstje nog veranderen? Ik heb liever iets anders.’  
‘Laat het eens weten, knul, dan kijk ik wat ik kan doen.’  
‘Ik hoef die LEGO-set niet. Wat ik het liefste wil, wat ik het aller-aller liefste wil, is dat mama weer beter wordt.’  
Even lijkt het alsof Sinterklaas naar woorden zoekt. Hij slikt en ik zie iets glinsteren in zijn ogen.   
‘Lieve jongen, wat heb jij een groot hart. Het spijt me, er zijn dingen waar zelfs ik niks aan kan veranderen. Maar je moeder mag wel heel trots zijn op jou. Zullen we vragen aan juf of jij een mooie tekening voor haar mag maken? Ik weet zeker dat ze daar erg blij mee zal zijn.’  
Teleurstelling overspoelt me, mama gaat niet beter worden. Toch gloort er een sprankje hoop: Sinterklaas vindt me lief. Zou er dan morgen iets in mijn schoen zitten?