#534 Groot, maar ook nog zo klein

“Zullen we bij onze schoen gaan kijken?” Haar broer is haar kamer binnen geslopen. In zijn ‘zachte pyjama’, waarin hij op een beer lijkt, zit hij nu op haar bed. De knieën opgetrokken tot aan zijn kin, de ogen vol verwachting.
Hij heeft gezien dat het licht op haar kamer aanstond. Ze is ook vroeg wakker geworden van de spanning, maar lag nu heerlijk te lezen. Zijn voorstel doet haar hart sneller kloppen. Papa en mama hebben zo vaak gezegd dat ze niet te vroeg moeten gaan kijken, omdat er dan nog een Piet kan zijn.
“We moeten wachten tot zeven uur,” zegt ze.
“Je weet nu toch ook dat het papa en mama zijn die er iets in hebben gedaan, kom, we gaan even kijken,” moedigt haar broer haar aan. Hij duwt zacht tegen haar been.
Ze durft niet. Ze heeft de uitleg van haar ouders echt wel begrepen, maar voelt nu toch angst.
“We moeten wachten tot de twee kleintjes ook wakker zijn.”
“Die zijn al wakker. Ik heb ze al horen praten. Maar we doen heel zachtjes, alleen jij en ik.” Hij gaat staan.
Tot haar opluchting hoort ze de slaapkamerdeur van haar ouders opengaan. Iemand loopt de trap op naar de badkamer.
“Dat is papa. Dus nu kan het niet,” zegt ze opgelucht.

Hun vader opent haar slaapkamerdeur en kijkt verbaasd naar haar broer. “Nu al hier? Nieuwsgierig zeker?” zegt hij vrolijk. Haar broer knikt.
“Zijn de kleintjes ook al wakker?” Haar broer knikt weer.
“Tjongejonge, en het is pas half zeven. Nou ja, laten we dan maar even gaan kijken.”

Haar vader haalt de jongste twee uit hun bed.
Nu gaan ze dus toch al voor zeven uur naar beneden. Zenuwachtig neemt ze haar jongste broertje bij zijn hand en loopt achter haar broer, zusje en vader aan de trap af. Haar broertje trekt aan haar, maar zij sist “rustig aan” naar hem. Als laatste gaat ze door de deur naar de woonkamer. Gelukkig, geen Piet te zien, overziet ze snel. Dat wist ik eigenijk wel, denkt ze lichtelijk verward.

In het zachte schijnsel van de buitenlamp ziet ze het spoor van pepernoten, de chocolademuntjes en de pakjes die uit de vier schoenen steken. De andere drie stormen er op af, haar broertje heeft zijn mond al snel vol snoepgoed.
Stil komt ze dichterbij en pakt voorzichtig het cadeautje uit haar schoen. Ze draait zich om en ziet dat haar moeder ook net de woonkamer in loopt, met een glimlach op haar gezicht.
Terwijl de anderen druk bezig zijn met snoepen en uitpakken, kruipt ze bij haar moeder op schoot, dicht tegen haar warme ochtendjas aan.
Daar pakt ze haar cadeautje uit. Het is doucheschuim, deze past precies bij de shampoo en het toilettasje dat ze eerder in haar schoen gekregen heeft. Ze maakt de dop open, het ruikt heerlijk zoet. “Lekker,” zegt ze zacht genietend, en geeft haar moeder een knuffel.

Als ze later helemaal zelfstandig onder de douche gaat, met haar eigen schuim en shampoo, voelt ze zich al heel groot. Vrolijk zingt ze schallend een Sinterklaasliedje.