#534 Gortig

Mijn moeder kon toveren onder haar rokken. Op mijn knietjes bij de zwarte oliekachel zong ik van de maan die in de bomen schijnt, Sinterklaas kapoentje, het hele repertoire. Intussen propte ik een wortel, wat hooi en een verlanglijstje in een schoen. Vol geloof zingen en hopen op veel cadeautjes.

Plots gerommel bij de balkondeur waar ‘toevallig’ ook moeder zat. En opeens vlogen er pepernoten door de kamer. En nog een keer. Ik rende naar het balkon en deed de deur verder open, maar er was niets meer te zien. Ze zijn snel die Pieten. Intussen zette moeder een steelpannetje dat blijkbaar onder haar rokken had gezeten op de vensterbank. Ik kroop over de ruwharige Heugaveld tapijttegels om pepernoten te verzamelen. Het was precies een steelpannetje vol! Ook van die vierkante oudhollandse pepernoten met anijssmaak die moeder zo lekker vond. Want die maakten ze vroeger in hun bakkerij.

Dit gebeurde in de tijd dat je één keer per week in bad ging, dat je altijd buiten speelde in de zandbak of op de step de buurt onveilig maakte, dat het een wedstrijdje was wie er in de herfst het langst in zijn korte broek naar school bleef gaan, een school waar je nog opmerkingen in je rapport kreeg over vlijt en gedrag (‘Zeer beweeglijk en ziet ieder vogeltje vliegen’), die tijd toen de kerstman ver weg was, de Pieten nog zwart waren en de VOC werd geroemd voor haar daden.

Het heerlijk avondje brak aan. Die middag hoorde ik nog veel gezaag en getimmer in de box van onze flat, pal beneden ons appartement. ’s Avonds was het weer zingen geblazen, nu met de hele familie, taaipoppen en chocolademelk. Alleen vader was even weg.

Gebonk op de deur van het balkon waar we jute zakken vol cadeaus vonden. Maar weer geen Piet te zien en vader kwam even later doodgemoedereerd uit de aan het balkon grenzende slaapkamer lopen, had zeker even een tukje gedaan.

Voor iedereen een chocoladeletter en cadeaus waar je wat aan had. Lekker warme sokken die verdacht veel leken op de sokken die moeder breide, Sio Montage en een grote houten speelgoedkist. Ik moest weer denken aan het getimmer en het was díe avond dat ik van mijn geloof viel. Ik was ‘gortig’, zoals dat bij ons werd genoemd: geloofde niet meer in Sinterklaas. Dat bracht grote vreugde bij de rest van de familie want nu konden ze eindelijk beginnen met lootjes trekken, rijmen en surprises bouwen.