#532 Pearl Harbor

Een nachtvlinder fladdert om de eenzame kaars. Haar tere vleugels zoeken de warmte, het licht. Waarom vliegt ze niet overdag, zoals haar kleurrijke neven en nichten? Welk zelfkwellend zijpad van de evolutie zijn ze ingeslagen?

'Blaas je de kaars uit als je naar bed gaat?'

'Ik kom ook.'

Ze knikt. Ze herkend mijn ongeduld. Weer een dag van gedwongen rust.

Mijn bed is koud. De wollen sprei kriebelt en prikt in mijn neus. In het donker is alleen het gloeiende puntje van de sigaret te zien, maar als ik de rook naar het zwarte gat van het raam blaas kan je tegen de sterren de rook zien. Kleine sliertjes die de sterren even omhelzen.

Een hels kabaal maakt me wakker. Iemand bonst zo hard op de deur dat het lijkt alsof er een dozijn wilden naar binnen wil stormen. 'Ze zijn begonnen! Kom snel! Voordat ik antwoord kan geven zijn ze alweer naar de volgende deur. Ik schiet een kamerjas aan, sla een gekleurde das om mijn hals.

Buiten dringen de mensen door de smalle gangen. De trappen staan vol dringende mensen. Verderop staat een deur open en een blikken stem klinkt uit een radio die op vol volume is gezet.

It is no joke, this is a real war. Explosies volgen en in de gang stijgt een gebrul op.

Rosa is ongemerkt naast me komen staan en slaat haar armen om me heen. Ze knikt, ze voelt hetzelfde als ik. Een mengeling van angst en lege dapperheid. Tegenover me staat de buurman. Groot, star en stram. Een lege blik in zijn ogen, zoals de golem uit de sprookjes in mijn vaderland. Hij is te oud om nog te vechten, maar voelt de pijn van eerdere gevechten.

De nachtvlinder is terug, onrustig fladderend. Ze zoekt de donkere rust van een bezemkast.