#532 Jus

Ik woonde in een studentenflat, op een kamer op de begane grond. In de zomer verkocht ik gekoeld bier vanuit mijn raam aan het volk dat op het aangrenzende grasveld lag te lezen. Studeren, noemden ze dat. Er waren er ook die om jus vroegen. Zjuudoorànzje. Dat waren de echte studiebollen, maar aan jus kon ik niet beginnen. Ik had al moeite genoeg om het bier op tijd gekoeld te krijgen. Studeren deed ik niet. Daar viel niks mee te verdienen.
Ik had in die tijd een half wel, half niet relatie met Liesbeth die zichzelf Liesbed noemde. Ze was een achternicht van de toenmalige minister van justitie. Dan heb je het niet gemakkelijk in het studentenleven. Daarom was ze ook voortdurend op zoek naar nieuwe grenzen (die ze in de tijd dat we samen waren niet heeft gevonden). Maar tussen de lakens was ze een en al minzaamheid. Het had best wel wat kunnen worden met ons, als stel bedoel ik, ware het niet dat ook ik mijn grenzen wilde verleggen, en wel vér voorbij de minzaamheid. Dat lukte uiteindelijk vrij onverwacht met een van de jus-drinksters. Ik had al lang gespot dat ze veruit de mooiste op het grasveld was, maar ja, studeren, jus drinken, dat was niet my cup of tea. Toen ze voor de derde keer kwam vragen of ik echt geen jus had, nodigde ik haar uit om door het raam te klimmen en zelf te kijken wat ik wel en niet te bieden had. Haar ogen vulden zich met glimlichtjes. Ze klom naar binnen, sloot het raam en trok de gordijnen dicht. “Laat maar zien wat je in de aanbieding hebt,” zei ze met de stem van een gin-slemper. Ik wist dat Liesbed verleden tijd was.

Woorden: minzaamheid, studentenflat, glimlichtjes in De goede zoon van Rob van Essen