#532 Wachten

Poeh, daar moest ik me toch rennen! Vreselijk vind ik het. Ik ben er kortademig van en heb het vreselijk warm.   

Je hebt renners en je hebt wachters. Renners houden niet van wachten, liever trekken ze een sprintje. Wachters houden niet van rennen, liever wachten ze even. Het is een dagelijks ritueel: de bus trekt op. Snel begint er iemand te sprinten. Of iemand komt nog rustig aansjokken. Die wacht liever op de volgende bus. 

Mij kan je ook beschouwen als een wachter. Dagelijks wacht ik op een bankje bij de bushalte. Al weet ik niet waarop. Ik ren in ieder geval niet. Tenzij het echt niet anders is, zoals net. Ik vermaak me best tijdens het wachten, ik hou van rust.   

Zojuist zag een kind me. Ik hou niet van kinderen, zij houden helaas wel van mij. Gelukkig weet ik wel hoe ik dat moet verhelpen. Ik wachtte tot hij vlakbij was en sloeg toe. Ik hoorde een gil en zag wat druppels kinderbloed op de grond druppen. Huilen dat dit ventje deed! Net goed, moest hij mij maar met rust laten. Helaas had ik geen rekening gehouden met zijn moeder. Voor ik het doorhad stormde ze op me af.   
‘Ksst, ksst,’ siste ze. Geen idee hoe mensen bij het idee komen dat ik daar bang van word. Wel werd ik bang van haar van woede vertrokken gezicht en de schoenen die op me afkwamen. Ik had geen zin in een trap in mijn buik, dus ik ging ervandoor.   

Nu zit ze op mijn bankje, denk maar niet dat ik terug durf te gaan. Nee, ik moet het maar even uitzweten. Straks komt de bus, dan gaat ze vast wel weg. Dan neemt ze dat rotkind van haar mee en kan ik rustig verder wachten.  

Renate Dorrestein - Buitenstaanders
Uitzweten
Kinderbloed
Ritueel