#527 Moord in Montmartre

Zuchtend besteeg commissaris Georges de tweehonderdtweeëntwintig treden van de rue Foyatier. Ergens onder hem klingelde de bel van de metro die hem daar had gebracht. Een fijne grijze regen hing in de lucht als een klamme vochtige deken. Voor hem wierpen de blauwe lampen van de dienstauto een griezelig licht over de smalle straten. Boven duurde het een poosje voordat Georges weer op adem was gekomen.

'Goedenavond commissaris.' Een jonge agent in uniform sprong onhandig in de houding.

'Kalm maar jongen. Ben je hier al de hele avond?'

'Ja meneer. Agent Sim van het XVIIIe arrondisement.'

Georges knikte. De kleine regendruppels, fijn als speldeknopjes, dansten in het doffe licht van de lantaarnpaal

'Kun je een samenvatting geven?'

Sim knikte. 'Een anonieme vrouw belde vanuit café les deux moulins. Ze klonk zenuwachtig en zei alleen maar dat er een lijk zou liggen op de begraafplaats. We dachten eerst aan een grap, maar moesten het toch nakijken. Ik trok het kortste lootje en moest met de fiets door dit hondenweer.'

Georges bromde meelevend. 'En toen je kwam kijken lag er echt een lichaam op de zerk van Foucault?'

'Ja meneer. Een man van middelbare leeftijd. Mogelijk gewurgd.'

'Goed gedaan jongen. Zorg dat je afgelost wordt.'

De zerken glommen en de gele touwen klapperden in de wind. Bladeren lagen als molshopen over de gevallen helden. Georges zocht zijn weg langs diverse technische rechercheurs. Af en toe klonk er een vloek of een rochelend kuchen. De lijkschouwer bevestigde de lezing van Sim, de man was gewurgd, mogelijk in de afgelopen acht uur.

'Maar dat is een schatting, na de autopsie kan ik je meer vertellen.'

Georges dwaalde door de Rue Caulaincourt op weg naar het café. Hij huiverde even toen hij langs de machtige Sacre-Coeur liep. Uit de diepe schaduwen van de basiliek maakte een gestalte zich los en volgde geruisloos de voetstappen van de commissaris.