Er was eens #527

Hoefijzers klakken ongeduldig op de kasseien. Dikke strengen damp ontsnappen uit de neusgaten van de paarden. Ochtenddauw bekleedt hun witte vacht met een zilveren laagje dat glinstert wanneer er een zonnestraal op valt. De blauwe kist schommelt gevaarlijk op de wagen als een man – of is het een vrouw? – in een koningsblauwe mantel naast de koetsier plaatsneemt. Dragers komen aangesneld, maar voegen zich weer bij een in blauw geklede menigte als blijkt dat ze niet in actie hoeven te komen. Geroezemoes verzwakt tot een serene stilte die een enorm contrast vormt met de zo geagiteerde nachten van Montmartre.

Gegiechel klinkt als de stoet in beweging komt en een vrouw – of is het een man? – met een naaldhak in de keien blijft steken. Door personen met soortgelijke suikerspinnen op het hoofd, wordt de dame bevrijd. De figuur in mantel draait zich om en roept met zware, schorre stem: ‘Alors … mes filles!’ Met een groot gebaar slaat hij zijn sjaal om zijn nek en als hij weer voor zich kijkt, dept hij zijn tranen met de rug van zijn handschoen.

Sommige voordeuren in het smalle Rue des Martyrs gaan open en buren, eveneens in royal blue, sluiten aan bij de stoet. Andere deuren blijven gesloten. Hier en daar wordt een gordijn opzij geschoven.

Iemand begint te zingen. Onzeker volgen er meer stemmen. In vergelijking met de bonte mensenmassa klinkt het maar dunnetjes.

Bij Rue des Abbesses slaat het gezelschap linksaf. Nog steeds komen er mensen bij en het gezang zwelt aan. ‘Moi, j’suis Michou,’ klinkt het steeds overtuigender. In de menigte ook de presidentsvrouw. En een oude filmster. Ooit de geliefde van Romy Schneider. Stapvoets nadert de stoet de laatste rustplaats van de blauwe prins van Montmartre. Il était une fin.