#527 Tom

Sofie, mijn nichtje en Laurent, haar echtgenoot gaven ons een guestbook cadeau. Ik schreef toen: jullie zijn de eerste gasten die wij ontvingen sinds wij dit prettig boek kregen. Familie heb je, vrienden kies je. Jullie zijn vrienden die we in de familie kozen.

Sinds die dag is er veel gebeurd, te veel. Enkele jaren na onze gezamenlijke trip naar Parijs, sloeg het noodlot toe, het leven was hard voor jullie. Wie had dit ooit kunnen voorspellen toen Laurent die fantastische foto van mij maakte met de typische zwarte baret op de Marché aux Puces? Of je nog weet hoe we de trappen naar de Sacré Coeur beklommen op de heuvel van Montmartre waar Parijs aan onze voeten lag? Ik hoef het niet te vragen, want je vertelde hoe je vele jaren later met jouw kinderen Parijs bezocht en hen alle plekjes toonde waar we toen samen geweest waren.

Toen na Lisa, Tom werd geboren was de vreugde van korte duur. Tom was ziek en voor zijn verzorging cijferde je je totaal weg tot hij in zijn twintigste levensjaar overleed.

Ik weet nog of het gisteren was dat we op Père Lachaise verwijlden bij het graf van Edith Piaf en andere grootheden. Bij Jim Morrison schudden wij het hoofd: zo jong! Tom was nog zoveel jonger en oh, wat had ik graag met hem, net als met jou de trappen van Montmartre opgerend en hem verteld over Dalida, die er woonde of over Charles Aznavour en zijn Bohème.

Dat jullie er met Tom geweest zijn, troost me. Voor hij voorgoed heenging heeft hij je dingen toevertrouwd die ik niet hoef te weten, maar ik ben haast zeker dat het iets moet geweest zijn in de trant van: Ne regrette rien, Maman, soit forte comme tu l’as toujours été.