# 526 - De oogappel

Voor mijn gevoel hang ik hier al een half leven maar tegelijkertijd weet ik dat het onmogelijk langer dan een paar dagen kan zijn. Ja, ik snap het. Het klinkt een beetje vaag. Ik denk dat het ook aan deze plek ligt. Ik moest er zelf ook even aan wennen hoor. Mijn advies: geef het even en je merkt dat het hier werkelijk waar fantastisch is. Zal ik je intussen wat meer vertellen?

Zoals je ziet groeien en bloeien overal om ons heen de weelderigste planten, struiken en bloemen. Het stikt hier ook van de dieren. In korte tijd heb ik er al een hoop gezien. Mijn favoriete zijn die kleine vliegende. Die met die razendsnel flappende vleugeltjes die zo’n diep brommend geluid maken als ze voorbij komen. Meer van een afstandje heb ik eerder deze week ook wat grotere dieren gezien. We hangen hier trouwens niet alleen. Af en toe lijkt er een donkere schaduw langs te glijden en terwijl ik dit zeg hoor ik hem weer in het gebladerte ritselen. Trek je niet teveel van hem aan hoor. De bovenbuurman is gewoon een beetje een rare. Ook al is het hier nog zo stil en vredig, hij meent onophoudelijk zijn omgeving tot stilte te moeten manen. Gelukkig is hij erg op zichzelf. De andere bewoners van dit hof kunnen het wel goed met elkaar vinden. Zelfs de mensen lijken mij heel redelijke types. Ja, ik weet het, het is niet het snuggerste stel dat hier rondloopt en ze zijn schaamteloos goedgelovig maar daarmee passen ze wel goed bij elkaar. Tussen jou en mij gezegd en gezwegen: ik denk oprecht dat ze voor elkaar gemaakt zijn.

Hé, als je het over de duivel hebt. Eerder vandaag stonden ze ook al zo dichtbij. Ik voelde toen hoe zij mijn rode appelwangen voorzichtig streelde. Het was een magisch moment. Jammer dat het maar zo kort duurde. Ik hoop dat ze zo weer…