#525 Angstcultuur

De zwarte rook stijgt op naar het plafond. De geur van brandend haar vult de vergaderkamer. Dunne Willie rent de badkamer tegemoet met zijn hand voor zijn mond. De overige acht medewerkers trekken allemaal wit weg. Ik hoor gejammer.

Ik heb van Thierry een stevige handdruk gekregen, hoewel hij wist dat ik van werknemers juist een slappe handdruk verwacht. Het was een schandalige overschrijding van de hiërarchie die in mijn organisatie bestaat: Ik bovenaan, dan de rest. Ik deed het niet uit haat, maar om de orde te bewaren. Dat is dan tenminste nog één ding waar ik goed in ben.

Verder is mijn leven volstrekt ellendig, gespeend van elke vorm van liefde of genegenheid. Ik zou willen dat het anders was, maar ik ben gewoonweg niet in staat om van andere mensen te houden, dus zorg ik er maar voor dat ze bang van me zijn. Ze moeten denken dat ik gek ben, dus moet ik mezelf onvoorspelbaar en irrationeel voordoen om ervoor te zorgen dat de vijand het conflict niet verder escaleert. Deden ze in de Sovjet Unie ook. Dreigen met een nucleaire holocaust om het Westen kalm te houden.

Daarom heb ik Thierry dus die exploderende sigaar aangeboden.