#521 Thuiskomst
Mijn benen voelden als was. In een automatische beweging brachten ze me naar het tuinhekje dat ik zo goed kende. De donkergroene verf was er afgebladderd na anderhalf jaar. In de heg kwetterden de vogels, alsof er niets gebeurd was. Ik moest toch naar haar ouders toe, dat was ik ze wel verschuldigd. Als in een droom liep ik naar de voordeur. Het grind knerpte onder mijn afgesleten schoenen. In mijn gedachten probeerde ik een zin te vormen waarmee ik iets kon uitleggen, of zeggen, maar alles klonk gek. De bel zat rechts naast de deur en een emaillen bordje vertelde dat de familie Vechters daar woonde. Ze waren dus niet verhuisd.
De bel hing hoog naast de deur. Mijn hoofd vertelde aan mijn arm dat ik aan moest bellen maar mijn hand bleef doods naast mijn lichaam hangen. Uiteindelijk klonk er toch een rinkelend geluid, gedempt door het zware hout van de deur. Binnen klonk gestommel. Ergens uit de buik van het huis klonk het gehuil van een kind. Een sleutel draaide in het slot en de deur zwaaide open.
'Maar... Hoe... Waar...' Alle zinnen die zich in mijn hoofd hadden gevormd waren weg. Het kon niet! Het bestond niet. De laatste keer dat ik haar zag lag ze onder aan de trap in het oude studentenhuis. Een straaltje bloed uit haar oor. Haar blonde haren een bloederige massa. Ik zie het nog elke nacht als ik mijn ogen dicht doe.
'Evi'... Kon ik alleen maar stamelen. Daarna zag ik niets meer. Tranen vertroebelden mijn ogen. Ik voelde alleen nog dat twee warme armen me omhelzen en het vertrouwde lichaam dat ik voor altijd kwijt dacht te zijn. 'Ssst. Stil maar Wessel. Je kon het niet weten.' Ik hoorde mezelf snikken en daarna voelde ik ook haar hete tranen in mijn nek. Mijn hals werd nat, maar het was goed. Opeens voelde ik een klam handje tegen mijn kuit. Evi liet me los en tilde de kleine dreumes op.
'Wendy is een beetje jaloers hé?' Zegt ze met een kinderlijk stemmetje tegen het meisje.
'Sorry ik wist niet dat je...'
'Dat ik wat?'
'Dat je een kind had.. hebt.'
'Wessel, mag ik je voorstellen. Dit is Wendy.' Ze draaide zich om met het kind op haar heup. Het meisje lachte even en verstopte zich weer in de veiligheid van haar oksel.
'En Wendy, dit is je papa.'
Hoi Sonnema, De aanloop…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Sonnema,
De aanloop naar het moment van aanbellen is lang, maar in doet dat het verhaal goed. De manier waarop je hoofdpersoon steeds het lichaam moet instrueren helpt voor de metafoor van een spookachtig gevoel, of een spook zien dat later in het verhaal terugkomt.
Ik heb moeite met de overgang van de flashback van de bloederige massa en weer terug naar het heden. Ik lees het nu zo dat zij samen een nacht hebben gehad waarin Wendy is verwerkt, maar wat is dan de reden dat Evi zo bloederig werd achtergelaten. Wat kon Wessel niet weten? Voor mij valt er te veel informatie weg, maar dat kan aan mij persoonlijk liggen, dat weet ik niet zeker. Andere forumlezers, mis ik iets, of delen jullie deze verwarring?
Buiten dat moment van verwarring leest de rest van het verhaal desondanks mooi voor mij, omdat de schrijfstijl vlot en prettig is.
Groet,
Nadine
Hoi Nadine, Dank voor je…
Lid sinds
4 maandenRol
Hoi Nadine,
Dank voor je commentaar. Het verhaal is een bewerking van het einde van het boek dat ik heb geschreven (niet uitgegeven). Maar dat kan inderdaad verwarrend zijn aangezien er dus een heel verhaal aan vooraf gaat. Ik weet niet of het helpt om daar een samenvatting van te geven. Ik vond het lastig een situatie te bedenken en daarom heb ik ervoor gekozen deze scene opnieuw te schrijven om te kijken in hoeverre mijn schrijfstijl gegroeid/veranderd is.
Bedankt in ieder geval
Interessante scene die veel…
Lid sinds
4 maandenRol
Interessante scene die veel vragen oproept. Waarom is ze niet dood, zoals HP heeft gezien en minstens zo belangrijk; waarom vertelde ze het hem niet al deze tijd. Waarom is het HP niet boos op haar?
"Ik voelde alleen nog dat twee warme armen me omhelzen en het vertrouwde lichaam dat ik voor altijd kwijt dacht te zijn. 'Ssst. Stil maar Wessel. Je kon het niet weten.' "
Het zijn vrij veel vragen in verhouding met antwoorden die we krijgen, persoonlijk vind ik dat niet erg. Je kan voelen dat het onderdeel is van "iets groters" en we mogen de gaten invullen als lezer.
Het is vlot geschreven en las prettig. Een muggenziftje:
"Mijn benen voelden als was. In een automatische beweging brachten ze me naar het tuinhekje dat ik zo goed kende."
Persoonlijk denk ik dat de zin beter is "dat ik zo goed kende", je suggereert dit al door te zeggen dat de benen de weg al kende. In de zin erna wordt het ook duidelijk dat de HP het tuinhekje al kende. Persoonlijk vind ik het als lezer fijner als ik iets meer "los gelaten" wordt. Niet teveel; er moet geen verwarring ontstaan, maar dit is een voorbeeld (in mijn ogen) van overkill van dezelfde informatie.
Dit is echt een klein puntje en doet niets af dat ik je verhaal met plezier heb gelezen en oprecht benieuwd ben naar wat er gaande is.
Mooi verhaal. Graag gelezen.
Lid sinds
5 maandenRol
Mooi verhaal. Graag gelezen.