#520 Cliché

Je schiet rechtop in bed. Het duurt even voordat je begrijpt wat er aan de hand is. Want de wind fluit nog steeds langs de ramen en de regen spat nog steeds neer op je balkon, net zoals het deed toen je in slaap viel. Heel kort licht je kamer op met de flitsen van het onweer en even denk je dat daar die klappen vandaan komen, maar dan hoor je het. Het snelle, paniekerige gebons van een vuist op de deur. Duidelijk geen onweer. Een stem roept iets wat je niet kan verstaan, en dan hoor je klappen op je keukenraam. Zo hard, dat je bang bent dat het glas het gaat begeven.  

Voorzichtig stap je uit bed en doet stilletjes de deur van je slaapkamer open. Door de bocht in de smalle hal van je appartement, kan je niet door het keukenraam naar buiten kijken en dus schuifel je voorzichtig een stukje naar voren. Een lichtflits laat heel kort de hele hal zien en ook de schaduw van de bezoeker, die nog steeds op het keukenraam slaat alsof diens leven ervan afhangt. Nu hoor je de stem ook weer roepen boven het lawaai van de storm uit. “In Gods naam! Doe open! Alsjeblieft!” Je hoort tot je verbazing dat het een vrouwenstem is en je adem wordt iets kalmer. Terwijl je onbewust een stap richting de deur zet moet je ineens denken aan al die horrorfilms, waarin de personages, gelokt door een mysterieus geluid recht op het gevaar aflopen. Hun houding lijkt dan erg op die van jou, armen om hun middel gewikkeld uit een gevoel van zelfbescherming, voorzichtig om het hoekje kijkend. Je roept nog net niet “Hallo?” met een trillende stem. Het is zo cliché dat je bijna moet lachen. 

Je kijkt graag naar dat soort films en vind ze zelfs grappig. Het lijkt altijd allemaal zo makkelijk kijkend vanaf de bank. “Pff, jahoor, natúúrlijk doe je dan de deur open. Veel plezier met doodgaan!” Zou je zeggen met een mond vol popcorn. 

Maar nu besef je je dat het zo simpel nog niet is. Deze vrouw klinkt zo wanhopig, zo bang. Als je nu de deur niet opendoet, zul je je de rest van je leven afvragen wat er van de vrouw geworden is. Of er iets ergs met haar is gebeurd en of dat dan jouw schuld is. Als jij in haar positie was, koud en nat en bang, zou je toch ook willen dat iemand voor je opendeed? Je houding is nog twijfelend terwijl je de hoek om stapt, maar in werkelijkheid heb je je beslissing genomen. 

Je gaat de deur opendoen