#519 Rebels: een mooie zomeravond

(Tja, Odile, dat laatste woord in je opdracht … dan vraag je hierom.)

Een mooie zomeravond. Heldere hemel met volle maan en flonkerende sterren. Ouders een avondje uit. Eindelijk alleen met mijn lief in mijn kamer. Romantisch muziekje, gedempt licht van flikkerende kaarsen, zachte kussens op de divan. Alles voor een geslaagde avond.

Gefluisterde lieve woordjes. Kusje. Een beetje gestreel. Een zucht in haar oor. Meer kusjes. Meer gestreel. Een tastende hand onder haar blouse.

“Nee, Danny, vandaag liever niet.”
Teleurstelling. Weg hand.
“Waarom niet?”
“Geen zin. Nu ja, eigenlijk …” Verlegen kuchje. “Die tijd van de maand …”
“Oh, dat dus.”
Wat nu? Tweede poging of opgave?

Verandering van tactiek.
“Wit wijntje?”
“Ja, graag.”

Tweede poging na drie glaasjes. Geen afwerende reactie deze keer. Positief begin. Ogen al een beetje glazig. Niet veel drank gewoon, mijn kleine, lieve meid. De zoete smaak van de wijn op haar zachte, rode lippen. Tedere woorden in haar oor. Gestage vorderingen. Bloesje uit, behaatje uit.

Kleine pauze voor een vierde glas. Verliefde blikken over de glasrand. Verder nu. Hand wat meer naar beneden, langzaam. Even een lichte aarzeling, maar nog steeds geen “nee”. Goede vooruitzichten op een happy ending.

Onverwachte hindernis in de vorm van een geklemde rits. Gênant moment, rode kaken en een gestameld excuus. Gierende schaterlach als reactie, nagelschaartje uit handtas als redder in nood. Na een kwartiertje gepruts eindelijk bevrijding. Een diepe zucht van opluchting.

Nog een derde poging? Pluspunt: de uitgetrokken kleding, voltooide voorbereiding. Minpunt: de aanhoudende slappe lach, niet bevorderlijk voor de juiste stemming.

“Nog een glaasje witte wijn?”

Geproest en gehik als antwoord. Een uitgestoken, wiebelend glas. Onhandig gemorste druppels. Nieuwe start dankzij likkende tong. Gekietel geen goed idee, nog meer gelach. Nieuwe inspiratie broodnodig, jammer genoeg voorlopig niet aanwezig.

En dan plots: een rinkelende telefoon.

“Hallo? Mama? Over vijf minuutjes thuis? Goed, hoor. Tot dan.”

Anticlimax.

“Filmpje dan maar?”