#517. Huis

Huis

Ik kies de standaard teken-je-huis opdracht – een kindertherapeut moet toch iets bedenken voor de eerste sessie met een zwijgende 7-jarige die met onbegrepen ziekteverschijnselen is aangemeld. Ze aarzelt even, dan duikt ze op het papier. Rustige zekere lijnen en steeds even een blik naar mij: let je wel op?

Daar komt bovenaan het papier al het gebruikelijke vierkante huis met rood puntdak. Maar er komen andere rechthoeken aan vast, zijvleugels lijken het wel.

Ik herinner me wat ik las in de voorinformatie: vader een gefortuneerde bekendheid uit de showbusiness, moeder… dat ben ik even vergeten. En een adres in de duurste buitenwijk, waar de villa’s op grote afstand van elkaar liggen. Zo komt het op haar tekenvel. Bekoorlijk wordt het, ze maakt een zachtblauwe lucht met wolkjes, bloemen decoreren de ramen, een gele zon overstraalt alles. Ik laat me meevoeren in de tekening – even schieten mijn gedachten naar het kille balkonloze appartement waar ikzelf ben opgegroeid. 

Het landhuis staat op een grazige heuvel, zachte tinten groen vullen de onderste helft van het papier, stipjes rood en geel voor de wilde bloemen, een schommel, een glijbaan. Onwillekeurig knik ik mee, ik glimlach. Ze neemt de tijd, en ik ook. Dit mag nog lang zo doorgaan.

Plots zoekt ze mijn blik, haar ogen priemen en broeien. Mijn glimlach bevriest. Ze buigt zich over de tekenspullen, kiest een dikke zwarte stift. Zorgvuldig, met geknepen vuist, tekent ze drie parallelle lijnen langs de rand van het papier, helemaal rondom. Wat doet ze, waarom bederft ze haar tekening? Haaks op de lijnen, op regelmatige afstanden, komen korte dwarsstrepen. 

Een dik zwart hek. Ik voel kippenvel op mijn armen. We kijken elkaar aan. Dan knik ik zachtjes – zwijgend bedank ik haar voor haar spraakzaamheid. We zijn onderweg.