517 Op Bezoek - herziene versie #2

versie 2

De 12 jarige Dahlia loopt door de Lage Poort. Ze zoekt haar weg tussen de paard en wagens, pakezels en kooplieden door. Handelaren zijn op weg naar vreemde steden en naburige dorpen. Ze passeert de Koperen Ketel, die net buiten de stadsmuren ligt. Na een paar honderd meter gaat ze een bospad op.

Het paadje is smal en donker. De natte bruine grond voelt zacht onder haar voeten. Er groeien brandnetels langs en er ligt kreupelhout. Het wordt steeds stiller. Plotseling schrikt ze op. Over het pad schiet een slank gespierd dier van de ene kant naar de andere kant. Ze blijft staan en even later komt Spooky uit het bos tevoorschijn.
“Wat doe jij hier?” De witte kat geeft haar kopjes langs haar benen. 
“Ok.” Spooky mauwt zacht en een paar blauwe ogen kijken haar aan. 
“Ik zal het haar vragen.”
Het pad splitst zich verderop. Dahlia volgt de weg naar rechts. De opgaande bomen laten hier meer licht door. Samen met haar kat loopt ze steeds verder het bos in. Hier groeien bramenstruiken. Ze ziet rijpe zwarte vruchten hangen. Ze plukt ze en geniet van de sappige zoete smaak. Dan komt ze op de open plek en ziet de hut.

Naast de verweerde houten hut groeit een grote sleedoorn. De deur staat open. Een van de ruitjes in een raam is stuk. Er hangt een spinnenwebbengordijn voor. De houten dakpannen liggen schots en scheef op het dak. Bij de deur staat een bezem. Ernaast ligt een grote zwarte kat. Ze is onverstoorbaar. Op een klein vuur pruttelt een koperen ketel. Een scherpe geur prikkelt haar neus. 
Een oude kromme vrouw verschijnt langzaam in de deuropening. Ze schuifelt voorzichtig met een sleedoornhoutenstok naar buiten.  
Dahlia begroet de heks: “Hallo oma. Kan Spooky mijn spirituele metgezel worden?”

Versie 1

Dahlia verlaat de stad door de Lage Poort. Ze zoekt haar weg tussen de paard en wagens, pakezels en kooplieden door. Handelaren zijn op weg naar vreemde steden en naburige dorpen. Ze passeert een herberg die net buiten de stadsmuren ligt. In de Koperen Ketel is het nu rustig. Na een paar honderd meter gaat ze een bospad op.

Het bospad is smal. De donkere grond voelt zacht onder haar voeten. Hoe verder ze van de hoofdweg afkomt hoe stiller het wordt. Langs het pad groeien brandnetels en ligt wat kreupelhout. Plotseling schrikt ze op. Over het pad schiet een klein dier van de ene naar de andere kant. Ze denkt angstig terug aan de grijze ratten die, in de stegen van de stad, langs je heen kunnen schieten. Dit diertje is slank en heeft een mooie bruine vacht.
Het pad splitst zich. Dahlia volgt het pad naar rechts. De opgaande bomen laten hier meer licht door. Ze kan tussen de bomen door de open plek zien. Er groeien bramen langs. Ze ziet wat rijpe zwarte vruchten hangen. Ze plukt ze en geniet van de sappige zoete smaak. Ze draait zich nu om en ziet de hut.

Naast de verouderde houten hut groeit een grote sleedoorn. De deur staat open. Een van de ruitjes in het raam is stuk. Er hangt nu een spinnenwebbengordijn voor. De houten dakpannen liggen schots en scheef op het dak. Bij de deur staat de bezem. Ernaast ligt Blacky, de grote zwarte kat. Ze is onverstoorbaar. Voor het huisje brandt een klein vuur met daarop een koperen ketel. Een scherpe geur komt Dahlia tegemoet. 
Dan verschijnt er een oude kromme vrouw in de deuropening. Ze schuifelt voorzichtig met een sleedoornhoutenstok naar buiten. 
Dahlia begroet de heks:  "Hallo oma. Ik heb een vraag over mijn witte kat."