#517 Citroen meringue

Anderhalf uur is het rijden, vanaf mijn appartement in hartje Leiden. Twee maanden en een beetje is het nu geleden. Achtenzestig dagen. Het doet nog altijd pijn. Zielsverwantschap verdwijnt niet zomaar. Ik kon het niet. Het geïsoleerde leven, noodzakelijk voor zijn gezondheid, greep mij naar de keel. Maar zonder hem...

Lester kijkt door het raam van de woonkamer naar buiten. Hij heeft een pet op. Mijn hart bonst in mijn keel. 
‘Mag ik binnenkomen?’ roep ik.
Hij maakt een time out gebaar en komt terug voor het raam met een apparaatje in zijn handen dat hij op mij richt. Er gaat een rood lampje branden.
‘Heb je een smart watch? Leg maar in je auto!’

Hij doet de voordeur op een kier. De met aluminiumfolie beklede muren in de gang weerkaatsen het licht van buiten.
‘Happy birthday!’ Ik haal het deksel van het kartonnen doosje en laat hem de twee citroen meringue gebakjes zien. ‘Je lievelings, van de patisserie.'
‘Dankjewel, Merle’ Hij houdt de deur op een kier en steekt zijn arm erdoorheen om het doosje aan te pakken.
Ik doe een stap naar voren en friemel in een opwelling aan zijn oor.
'Heb je koffie voor me? Daar ben ik na anderhalf uur in de auto wel aan toe.’
Hij aarzelt en kijkt achterom: ‘Euh, dat komt helaas niet uit.’
‘Waarom doe je zo raar? Ik kom dat hele eind hierheen rij...’

‘Lester! Wie is daar?’
De deur zwaait nu helemaal open. Lila joggingpak, blonde paardenstaart. Ze legt haar arm om zijn middel en zoent hem in zijn nek.
‘Dat wilde ik net zeggen. Dit is Chantal. We zijn heel gelukkig samen.’
Verbouwereerd doe ik een stap naar achteren.
‘Nou, eet smakelijk dan!’ roep ik en smijt de taartjes in zijn gezicht.