#515 Boulevard des Invalides

Ik verlaat het huis van Joseph Laurence, de psychoanalist met vijf sterren reviews op Google. Het gelach en geschreeuw van het schoolplein aan de overkant dringt via mijn oren mijn hoofd binnen en verdrukt de gedachten aan de sessie, dat is maar beter ook.
Ik begin te lopen. De vieswitte huizen om me heen hebben allemaal vier of vijf verdiepingen, hier en daar zes of zeven. Het is of de gebouwen naar me toe leunen en me willen opsluiten hier op straat. Ik schud mijn hoofd. Dat kan natuurlijk niet. Gebouwen kunnen me niet opsluiten, zeker niet op straat. Alleen mensen kunnen je opsluiten, in gebouwen.

De telefoon in mijn broekzak trilt. Ik neem op.
‘Ha Mira, hoe was je eerste sessie?’ vraagt Jonathan hoopvol.
Ik aarzel. Hij heeft zo zijn best gedaan om deze psychoanalyticus voor me te vinden, in de stad waar ik altijd al heen wilde. Ik wil hem zeggen dat het een succes was, maar dat was het nu eenmaal niet. Ondanks alle certificaten die aan de muur hingen en de kast vol met dikke boeken.
‘Hij was erg aardig,’ zeg ik om tijd te rekken.
‘Wat goed! Waar ben je nu?’
‘Ik loop over Boulevard des Invalides.’
‘Wat? Ben je op een plek voor invaliden?’
‘Nee, dat is een straatnaam.’
‘Oh, dan zoek ik die op en kom ik naar je toe.’

Ik haal diep adem. Ik moet het hem nu vertellen, nu ik niet hoef te zien hoe de teleurstelling op zijn gezicht verschijnt.
‘Er was alleen één probleem met de psychoanalist,’ zeg ik. ‘Hij sprak geen Engels en ik spreek geen Frans.’