#515 Nauwe schoenen

Hij komt uit de Willemijnendreef en ik via de Gapaardstraat. Onze blikken raken aan elkaar vastgeklonken. Hoogspanning. Ik maan mezelf tot doorlopen, de Heilige Magdalenakerk in.

Hij is het.

Ik hoor hem niet, maar voel zijn aanwezigheid. Mijn nekspieren spannen zich aan, mijn kaken stijf op elkaar. Normaal doen.

Vannacht in de Parazzar zag ik hem. Krullen, opvallend brede ogen met groene irissen, een zwarte nauwsluitende blouse en lichtblauwe jeans aan. Ik heb flirtend oogcontact met hem proberen te maken.

Met trillende hand steek ik een kaarsje aan. Ik weet zeker dat hij vlak achter me staat.
De vermoeidheid die ik voelde na de nachtelijke uren op het politiecommissariaat is verdreven door de adrenaline die door mijn lijf jaagt.

Net toen ik mijn blik van hem losmaakte, hoorde ik een schreeuw en zag ik in mijn ooghoek iemand neervallen. Bloedspetters op een glas, verschrikte ogen, opengesperde monden.
Ik zie de groene irissen zich op de uitgang richten, de stiletto die hij snel in zijn jeans stopt, en hoe hij de kroeg verlaat.

Ik kijk naar het kaarsje en adem diep in en rustig uit.
Dan voel ik een hand, zacht op mijn rechterheup.

Ik deed wat ik me al van jongs af aan heb voorgenomen te doen. Snel rennen is mijn grootste talent. Als er ooit iemand gepakt moet worden, dan grijp ik hem, heb ik altijd gedacht. Razendsnel was ik buiten en rende ik langs de volle terrastafeltjes, stoepje af, achter hem aan. Met een katachtige sprong greep ik zijn kuiten, hij viel voorover, worstelde zich los.

Ik vouw mijn handen, mijn vingers omstrengelen elkaar stevig, de knokkels zijn rood en geschaafd.
De hand gaat mijn broekzak in. Mijn benen voelen als van warm rubber.
Plotseling een licht gevoel. Hij is weg.
Mijn hand vindt het briefje in mijn broekzak.

^{U zit in nauwe schoenen. Gebruik uw snelheid om u subiet uit de voeten te maken.}