#512 - Maria's gevecht

Hoi ZVHK,

Ademloos gelezen, je zet de sfeer goed neer en de opbouw naar het mysterieuze verleden is erg goed. Het zorgt ervoor dat je wil doorlezen. Ik denk alleen dat driehonderd woorden ook voor dit verhaal te weinig is. Het slot is naar mijn mening te abrupt en verdient echt veel meer woorden. Die versie zou ik graag lezen, hoe was dat gevecht?

GG,
Taco

Het onderwerp is inderdaad te groot voor 300 woorden. Ik had de podcast 'Mijn oma de soldaat' geluisterd waarin de hoofdpersonage wel gelukkig uit de oorlog in de Oost was teruggekomen. Ik kon het verhaal, wat als het niet goed was gegaan (wat ze in 1950 een 'ongelukje' noemen), niet loslaten en heb het geprobeerd in 300 woorden te vangen. 

Hoi Sandra, ik vind het een prachtig verhaal, mooi geschreven. 
Pas in de laatste zin maak ik op dat Maria en "mijn moeder" dezelfde persoon is, maar in het verhaal wissel je tussen het noemen van Maria en "mijn moeder". Daardoor leest het in het begin alsof het om twee verschillende personages gaat en heb ik het verhaal een aantal keren opnieuw moeten lezen omdat ik niet begreep waarom je het voor mij over twee personages hebt. Misschien is het logischer om haar steeds "mijn moeder" te noemen of in het begin duidelijk te maken dat haar moeder Maria heet. Of mis ik toch iets belangrijks en is Maria niet de moeder?

De doos is stevig dichtgeniet. ---> Ik weet niet hoe je een doos dicht kunt nieten. Dicht tapen lijkt me logischer.

Nu ik het terug lees zie ik ook dat ik het verwarrend heb opgeschreven. Maria en moeder zijn één persoon. Ik heb het veranderd, hoop dat het nu beter is. Dank voor je lezen. 

De doos is stevig dichtgeplakt met tape. En jij hebt hem geopend, gelijk Pandora. Ik vind het boeiend geschreven. Je neemt me mee. Graag gelezen. De driehonderd woorden volstaan.

Hoi Sandra, het leest wel beter zo, maar je neemt me niet mee in het gevoel. Door als dochter over je moeder te spreken als Maria (de verhalen van Maria / heeft Maria de doos hier laten staan), creëer je voor mij gevoelsmatig een afstand.  Waarom niet "de verhalen van mijn moeder" en "heeft ze de doos hier laten staan"? 

 

Het verhaal boeit meteen en tot het einde. Wat hartverscheurend om dat briefje te lezen, zowel voor de moeder als voor de dochter. De zin: ‘Ik heb hard moeten vechten, mijn kind, heel hard,’ krijgt steeds meer betekenis, mooi dat je deze terug laat komen.

Hoi Fief in sommige gezinnen en/of culturen is het normaal dat volwassen kinderen de ouders bij de voornaam te noemen. Ook ik moest daar, opgegroeid met Pa en Ma, in een andere cultuur aan wennen. Ik vond het voor het verhaal, waar het om een volwassen kind van een moeder op leeftijd gaat, wel kunnen. Ik snap dat het wat afstandelijk voelt. Zeker iets om voor een volgend intiem verhaal rekening mee te houden. 

Dank Dreaming voor je reactie. 

Je vader en moeder bij de voornaam noemen, is niet vreemd. Maar over je ouders vertellen met hun voornaam tegen vreemden vind ik dan wel raar. Een buitenstaander die de gezinssituatie niet kent, weet niet wie Maria is. Met "mijn moeder" hebben ze meteen een beeld en een gevoel bij de persoon. Daar ging het me om. 

Prachtig verhaal en ja het verdient zeker veel meer woorden. Het kan een boek worden. Maar zoals je het nu schreef is het ook zeker een mooi beeld waarmee je eindigt dat blijft hangen. Het is alleen niet in scène gezet, en dat zou bij het lezen wel meer emoties bij de lezer oproepen.