#512 Geplogenheden

Utrecht heeft zijn Domtoren, het Belgische Lier zijn Zimmertoren en in Zwolle staat een toren die zijn bijnaam dankt aan de punt van een peperdoos: de peperbus. Dat brengt mij naadloos bij het radioprogramma uit de oude doos met dezelfde naam. In dat programma vertelde de komiek Romain Deconinck dagelijks een grappig verhaal in zijn smeuïg Gents dialect, wat opnieuw naadloos leidt naar een ander gepeperd verhaal.

Na een loopbaan in diverse bedrijven maak ik een jeugdwens waar en geef Nederlandse les aan anderstaligen, meestal één op één maar soms aan groepen van een tiental personen.

Die middag is diversiteit troef in de klas, een bonte verzameling van jonge vrouwen en mannen met roots in verre Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen. Een zwartharige juffrouw met dreadlocks, wiens voorouders duidelijk leefden op een eilandengroep ergens in de Pacific, stormt net op tijd het leslokaal binnen. Samen met haar medestudenten kijk ik nieuwsgierig naar een doosje dat ze naast haar cursus en pennenzak uit een rugzak tevoorschijn tovert.

Deze jongelui krijgen, wegens ‘besparingen’ van hun werkgever, soms opleidingen tijdens lunchpauzes  en hebben amper tijd om iets te eten. Ik stem toe op de vraag van het meisje om haar lunch tijdens de les te mogen nuttigen. 

Ze opent het mysterieuze doosje. Het is gevuld met kleurrijk tropisch fruit. Tot ieders grote verbazing neemt ze uit haar pennenzak een builtje peper. Tijdens lesuren gaat het er soms gekruid aan toe, maar dit is nieuw. Ze strooit de peper rijkelijk over de vruchten. Ik kijk haar met grote ogen aan en vraag: “Peper?”
“Jazeker”, probeert ze in het Nederlands maar legt dan verder in het Engels uit dat bijvoorbeeld een rijpe mango met peper nog veel meer smaak krijgt.

Ik stel mij ernstig de vraag wie er het meeste bijleert tijdens mijn lessen.