#510 Wraak van de ouwe tang

‘Ouwe tang, vieze ouwe tang.’
De woorden galmden na in haar hoofd toen ze haastig door het schemerdonker naar huis liep.
‘Je bent te vies om aan te pakken, ouwe tang. We gaan je een lesje leren. '
Schichtig keek ze achterom, bang te worden ingehaald. Het begon te regenen en haar voeten in  versleten schoenen pletsten in de plassen.
Als ze voorbij de vijver was kon ze haar huisje zien.

Aan de overkant werd ze gadegeslagen door vier paar ogen.
‘Laten we het nu doen, we flikkeren het ouwe wijf in de vijver.’
‘Maar als ze verdrinkt , ‘zei Martha aarzelend, ‘als ze niet kan zwemmen. ‘
Henk grijnsde.’ Dan heeft ze nu de gelegenheid om het te leren. Wat gaan we doen, ik wil op tijd zijn voor het eten. ‘
‘De vijver is niet diep, ‘zei John en maakte daarmee simpel een eind aan eventuele bezwaren.
‘Vooruit dan. ‘

Het gebeurde allemaal heel snel. Met een harde plons ging ze kopje onder, probeerde boven te komen maar haar mond vulde zich met water. Ze spartelde om aan de kant te komen maar het water sloot zich boven haar hoofd.
‘Die ouwe tang kan niet zwemmen,’ proestte Willem.
‘Moeten we haar er niet uit halen, ‘opperde Martha.
Uit de vijver klonk geen enkel geluid meer.
‘Heb je alles gefilmd, ‘vroeg Henk aan Patrick.
‘Alles staat erop. ‘
‘Mooi, tot morgen. Ik ga kijken wat de pot schaft.

Alle inwoners van het dorp stonden met open mond te kijken, hun hersenen weigerden te registreren wat ze zagen. Vanaf de kerktoren hing een lange lijn naar de bankjes om het fonteintje heen midden in het dorp. Aan de lijn hingen vier lichamen vast aan knijpers, schommelend in de sterke wind. Het vlees was van hun botten en hun kleren fladderden rond hun lichamen.
‘Hoe… hoe is dit mogelijk, ‘stamelde de burgemeester, ‘wie heeft dit op zijn geweten. ‘
Over het pad haastte een oude vrouw zich met haar boodschappen naar huis. In het waterige zonnetje droogden haar kleren langzaam op.